Σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιώργου Χριστοδούλου

Θέατρο επί Κολωνώ

Από τις παραστάσεις κατά τη διάρκεια της οποίας απόλυτη σιωπή επικρατεί στο κοινό. Τη σπάει μόνο κάπου κάπου κάποιος αναστεναγμός ή βαθιά ανάσα. Από τις παραστάσεις που βγαίνοντας δεν θες –δεν μπορείς- να μιλήσεις σε άνθρωπο.

Επαρχία. Όλοι γνωρίζουν όλους. Κι όμως κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί τι είναι ικανός ένας άνθρωπος να κάνει. Παρόλο που τα σημάδια υπάρχουν. Η κακιά η ώρα. Που χρόνια ετοιμαζόταν.

Ο συνεργός. Ζήτημα δευτερολέπτου με ποιον θα συνταχτείς. Με τον φίλο σου ή με τον δολοφόνο. Με τον άντρα σου ή με το θύμα. Ένα θύμα που δολοφονείται ξανά και ξανά από τη φημολογία που ακολουθεί. Και η τραγική φιγούρα της μάνας που το μόνο που ζητά είναι να μάθει την αλήθεια για το παιδί της.

Μια συγκλονιστική παράσταση που σκιαγραφεί ανθρώπους που κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Το σενάριο του Γιώργου Χριστοδούλου όντας απόλυτα ρεαλιστικό φωτίζει πτυχές ενός εγκλήματος για το οποίο είναι σαφές ότι η αιτία είναι μία: ο δολοφόνος. Κι όσο ο δολοφόνος ελίσσεται σαν το φίδι για να ξεφύγει, τόσο ο συνεργός βουλιάζει στην κινούμενη άμμο των ενοχών.

Γιώργος Τριανταφυλλίδης, ο φονιάς. Μαρία Προϊστάκη, η παιδική φίλη. Φανή Παναγιωτίδου η μάνα. Και Χρήστος Κοντογεώργης, ο συνεργός. Όλες οι ερμηνείες δουλεμένες με μεράκι και ταπεινότητα και δοσμένες με ψυχή. Και οι τέσσερις ηθοποιοί αποδίδουν εξαιρετικά τις διακυμάνσεις, τις φάσεις, τα αδιέξοδα και τα απώτερα τους κίνητρα.

Το σκηνικό των Αλέξανδρου Γαρνάβου και Τζίνας Ηλιοπούλου είναι σημειολογικά αυτό που πρέπει, όσο χρειάζεται να βλέπουμε, όσο χρειάζεται να ξέρουμε. Υπέροχα επίσης τα τραγούδια με τη φωνή της Αθηνάς Σακαλή που ντύνουν κάποιες στιγμές, τα χρειαζόμασταν για να πάρουμε μιαν ανάσα.

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Χριστοδούλου κερδίζει τόσο στο σύνολο όσο και στα σημεία. Κρατάω το νυφικό γάντι που έγινε λαστιχένιο για το καθάρισμα -πάντα γυναικείο!-, τη χρήση του χώματος και όλες εκείνες τις διαφημίσεις που μεγάλωσαν γενιές και γενιές με τη γυναίκα να είναι η δούλα και η κυρά του σπιτιού. Μήπως και του άντρα της;

Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από το Επί Κολωνώ.

Πηγή: Μαίρη Μαρκογιαννάκη, zwenadrama, 31/03/2024