«Τάο»: Από τη φιλοσοφία στον υπόκοσμο… ένα τσιγάρο δρόμος

19 Σεπ, 2023 | @, κριτικές

«Τάο»: Από τη φιλοσοφία στον υπόκοσμο… ένα τσιγάρο δρόμος

19 Σεπ, 2023 | @, κριτικές

«Τάο»: Από τη φιλοσοφία στον υπόκοσμο… ένα τσιγάρο δρόμος

Γράφει η Γιώτα Δημητριάδη, Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών

27/04/2023 Γιώτα Δημητριάδη

Είναι ξεκάθαρο πλέον, ότι το ελληνικό θέατρο έχει επηρεαστεί σε τέτοιο σημείο, ώστε τολμώ να πω πως, έχει «νοσήσει» από έναν ακραίο ρεαλισμό της βωμολοχίας, έχοντας παρερμηνεύσει το In-Yer-Face Theatre. Η σχολή του Γιάννη Οικονομίδη που πέρασε από την οθόνη στη σκηνή, ήρθε ξεκάθαρα για να μείνει. Μάλιστα, κάποια παραδείγματα φετινών παραστάσεων μόνο απογοήτευση έφεραν.

Το πρώτο θεατρικό έργο του ηθοποιού Γιώργου Καφετζόπουλου έχει φανερές επιρροές από αυτό που συμβαίνει την τελευταία δεκαετία στα θέατρα της Αθήνας. Είναι όμως, ένα σημαντικό έργο και αυτό γιατί δεν μένει μόνο εκεί. Τουναντίον, καταφέρνει με όχημα αυτή τη συνθήκη να δημιουργήσει έναν άκρως ελκυστικό σκηνικό κόσμο που σε συνεπαίρνει, ενώ παράλληλα δίνει στον θεατή τροφή για σκέψη.

Η σπουδαιότερη, ίσως, αρετή του ανέκδοτου έργου «Τάο» είναι η μαγική ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία. Είναι εντυπωσιακό ότι στην πρώτη του συγγραφική προσπάθεια, ο Γιώργος Καφετζόπουλος καταφέρνει να «πιάσει» τον παλμό της γενιάς του. Ακόμη πιο αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως όλα αυτά γίνονται μέσα σ’ ένα πλαίσιο εγκληματικής συμμορίας που είναι τόσο μακριά από τον μέσο θεατή αλλά και τόσο κοντά του. Οι ήρωες δεν είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, γίνονται όμως οικείοι γιατί φέρνουν όλα όσα είναι και όλα όσα βίωσαν στη σκηνή του θεάτρου Επί Κολωνώ.

Η ιστορία θέλει τον Αντρέα Καραμούτσο (Αντώνης Καφετζόπουλος) και τον Γιάννη Καραμούτσο (Γιώργος Καφετζόπουλος), πατέρα και γιο στη σκηνή αλλά και στη ζωή, σαν άλλοι μπεκετικοί ήρωες να περιμένουν τον δικό τους Γκοντό που θα τους σώσει από τη δύσκολη οικονομική τους κατάσταση.

Αυτός, τελικά, εμφανίζεται και είναι ο Ιωσήφ Μωυσίδης (Θοδωρής Σκυφτούλης), που έμαθε τη δουλειά του υποκόσμου από τον Αντρέα και τα εννιά χρόνια, που εκείνος ήταν στη φυλακή, κατάφερε να αναδειχθεί και να κληρονομήσει το «βασίλειο» της νύχτας. Τώρα, πατέρας και γιος κρέμονται από εκείνον για να επιβιώσουν. Θα τον πείσουν να τους δώσει όλα όσα χρειάζονται; Ποιος είναι τελικά αυτός ο Τάο και πόσο μπορεί η φιλοσοφία του να αλλάξει τις ζωές των ηρώων;

Η σκηνοθεσία της Δανάης Σπηλιώτη απέφυγε κάθε τι το εντυπωσιακό, αφήνοντας μονάχα το έργο να επενεργήσει στον θεατή. Δούλεψε ποιοτικά με τους ηθοποιούς της και κατάφερε να παρουσιάσει μια παράσταση συνόλου, εμποτίζοντας τον σκληρό υπόκοσμο με δόσεις ευαισθησίας.

Εκ των ών ουκ άνευ προϋπόθεση για μια απολαυστική παράσταση είναι η σκηνική επικοινωνία μεταξύ των ηθοποιών, με τους τρεις τους να δίνουν ένα μάθημα υποκριτικής.

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος χειρίζεται επιδέξια τον ρόλο του γκάνγκστερ, ενισχύοντάς τον μ’  έναν αφοπλιστικό σαρκασμό. Είναι εντυπωσιακό με ποιο τρόπο ο έμπειρος ηθοποιός μετατρέπει τη σκηνή σε φυσικό του χώρο, δίνοντας την αίσθηση ότι δεν κάνει καμία προσπάθεια να υποδυθεί κάποιον.

Ο Γιώργος Καφετζόπουλος έμπλεος ενθουσιασμού, φέρει μια σπάνια σκηνική ενέργεια που δεν μπορεί παρά να σε παρασύρει.

Ο Θοδωρής Σκυφτούλης που είναι εξαιρετικός και στο «Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα» (διαβάστε εδώ την κριτική), έχει στη συγκεκριμένη δουλειά πεδίον δόξης λαμπρόν για να ξεδιπλώσει το κωμικό του ταπεραμέντο και το αξιοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Από το σκηνικό του Γιώργου Χατζηνικολάου και της Δανάης Σπηλιώτη μού έλειψαν στοιχεία ρεαλισμού, μού φάνηκε αποστειρωμένο και κάπως μακριά από ένα σαλόνι σπιτιού στο κέντρο της πόλης. Τα κοστούμια της Μαρίας Αναματερού ήταν συνυφασμένα με το πνεύμα του έργου, όπως και οι λιτοί φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου. Εμπνευσμένη και διακριτική ήταν η μουσική του Φώτη Σιώτα.

Συνολικά, το συγγραφικό ντεμπούτο του Γιώργου Καφετζόπουλου μάς αφήνει πολλά παράθυρα αισιοδοξίας για το θεατρικό του μέλλον. Το «Τάο» είναι μια παράσταση ερμηνειών με μια σκηνοθεσία που θυμίζει πόσο σημαντική είναι η φράση του Μίνωα Βολανάκη, σχεδόν 25 χρόνια μετά τον θάνατό του: «Σκηνοθεσία είναι αυτό που δεν φαίνεται».

Γιώτα Δημητριάδη

**Η παράσταση περιέχει διαλόγους με υβριστικό περιεχόμενο και ακούγονται δυνατοί κρότοι από πυροβολισμούς.

Info:

Θέατρο Επί Κολωνώ

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 μέχρι τις 16/5.

Πηγή: Γιώτα Δημητριάδη, , 27/04/2023

Μαρία Αναματερού