Αλεπούδες Κριτική

31 Οκτ, 2024 | κριτικές

Αλεπούδες Κριτική

31 Οκτ, 2024 | κριτικές

Απώλεια, μοναξιά, φόβος και βία… Όσα βιώνουν κι αισθάνονται οι ήρωες του βραβευμένου έργου-παραβολή της Βρετανίδας συγγραφέως ηλεκτρίζουν διαρκώς την ατμόσφαιρα της παράστασης, που ναι μεν σηματοδοτείται από ωραίες ερμηνείες, δεν καταφέρνει ωστόσο να αναδείξει το ιδιότυπο, πνευματώδες χιούμορ που διατρέχει το πρωτότυπο κείμενο

Η επιλογή της Ντον Κινγκ να δώσει τον τίτλο «Foxfinder» σε ένα έργο που μιλά για έναν αόρατο εχθρό, μια απειλή που υπονομεύει τη ζωή δύο οικογενειών σε μια αγροτική περιοχή της Αγγλίας, δεν είναι τυχαία. Η αλεπού είναι από τα λίγα σαρκοφάγα που έχουν βρει τον τρόπο να προσαρμόζονται στις τεράστιες μεταβολές τις οποίες επέφερε στο βιότοπό τους η παρουσία του ανθρώπου και δύσκολα παγιδεύεται. Αυτό υπαινίσσεται το βραβευμένο έργο (στον Διαγωνισμό Νέων Συγγρα­φέων της θεατρικής εταιρείας Papatango το 2011 και στα Off West End Awards το 2012), που τη χρησιμοποιεί ως σύμβολο.

Οι «Αλεπούδες» είναι μια καλογραμμένη αλληγορία για την εξουσία και μια παραβολή για τις κοινωνικές προκαταλήψεις και ιδεοληψίες. Εξ ου και οι αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη και σε μια επερχόμενη «βιβλική» καταστροφή – η κεντρική ηρωίδα, την οποία ερμηνεύει η Ιωάννα Παππά, ονομάζεται Ιουδήθ και ο άντρας της Σαμουήλ. Η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα διαχέεται από τους ξύλινους πάγκους του λειτουργικού μίνιμαλ σκηνικού που δημιούργησε ο σκηνογράφος Γιώργος Χατζηνικολάου (ο οποίος έκανε και τη μετάφραση) προς την πλατεία και τυλίγει τον θεατή στη χαρμολύπη των ηρώων που αναμετριούνται με έναν αόρατο εχθρό. Από την αρχή του έργου φαίνεται πως η ζωή της Ιουδήθ και του Σαμουήλ (Δημήτρης Λάλος) είναι δεμένη σαν κόμπος από ένα μεγάλο μυστικό.

Στην πορεία το μυστικό αυτό αποκαλύπτεται μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον, το οποίο δημιουργείται από τη στιγμή που εμφανίζεται ο Ουίλιαμ (Χάρης Χιώτης), ένας ειδικά εκπαιδευμένος «ανιχνευτής» της κυβέρνησης. Ποια είναι η δουλειά του; Να καταστείλει ό,τι αποτελεί απειλή για τη δημόσια τάξη, τις αντιεξουαστικές δυνάμεις δηλαδή που θέλουν να κλονίσουν τις κοινωνικές ισορροπίες σε ένα –όπως φαίνεται– απολυταρχικό σύστημα. Η τρομοκρατία του απλώνει τα πλοκάμια της και υποβάλλει το ζευγάρι των αγροτών αλλά και τη φίλη τους Σάρα (Ιωάννα Κολιοπούλου) σε ψυχικά βασανιστήρια.

Στους δύσκολους καιρούς που περνούν ίσως η μόνη επανάσταση που τους απομένει είναι εκείνη της ελπίδας… ­Αυτήν την ελπίδα η συγγραφέας την αποδίδει εύστοχα με το πνευματώδες, έξυπνο­ (witty) βρετανικό χιούμορ. Αν αυτό το σαρδόνιο χιούμορ έβγαινε περισσότερο στην επιφάνεια, θα βλέπαμε το έργο λιγότερο ως ψυχογράφημα και περισσότερο ως αλληγορία. Οι σκηνοθεσίες της Ελένης Σκότη κινούνται πάντα από ένα επίπεδο και πάνω. Ξέρει πώς να δημιουργεί υποβλητικές ατμόσφαιρες και το κάνει κι εδώ. Και κάτι επίσης σημαντικό: δείχνει στους ηθοποιούς­ το δρόμο για θαυμάσιες ερμηνείες που συνδυάζουν εγκεφαλικότητα κι αισθαντικότητα. Ιδιαίτερα η Ιωάννα Παππά και ο Δημήτρης Λάλος, ένα από τα ωραιότερα πρωταγωνιστικά ζευγάρια της σεζόν, καταφέρνουν κάτι θαυμάσιο: αποδίδουν μια γήινη υπόσταση και ταυτόχρονα μια μεταφυσική αύρα στο ρόλο τους, με απόλυτη εκφραστικότητα.

ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, 2105138067. Διάρκεια: 90΄.

 

Πηγή: Μαρία Κρύου, athinorama, 12/12/2013

Νεφέλη Τραγίδη