Σε μια εποχή που εξακολουθούν να κατακλύζουν τις ειδήσεις θέματα για γυναικοκτονίες, για άνιση και προσβλητική μεταχείριση, σε μια εποχή που δίνονται ακόμη συνεχώς μάχες για το δικαίωμα των γυναικών πάνω στο σώμα τους και τον αυτονόητο σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη, το έργο συνεχίζει να μιλάει εξ ίσου καθαρά και δυνατά στους θεατές, όσο και τη στιγμή της συγγραφής του, αιχμηρό σαν ακονισμένο ξυράφι.

Ένας  βιασμός μπορεί να χωρέσει δε δυο αράδες εφημερίδας σαν ασήμαντη είδηση. Αν έχει ψαχνό μπορεί να γίνει ανάγνωσμα δακρύβρεχτο και εντυπωσιακό στις λεπτομέρειές του. Και στις δυο περιπτώσεις αρκούμαστε σε μιαν επιπόλαιη κριτική που αφήνει ανέπαφο το χρεοκοπημένο μοντέλο των κοινωνικών, αλλά και των ιδιωτικών σχέσεων. Η κοινωνία βλέπει το μοντέλο που κατασκεύασε να ξευτελίζεται. Το μοντέλο όμως, όχι ο άνθρωπος. Και αντιδρά με τη δέουσα υποκρισία. Κροκοδείλια δάκρυα, στεναγμοί συμπόνιας, ύμνοι για το θείο ρόλο της γυναίκας, κατάρες για το δράστη, ικανοποίηση από την τιμωρία του και όλα επανέρχονται στον κανονικό τους ρυθμό.

Ο Γάμος έχει σαν αφορμή τον βιασμό μιας κοπέλας που αυτοκτόνησε, γιατί δεν άντεχε την ντροπή. Αυτός είναι ο μύθος και στηρίζεται σε πραγματικό γεγονός.  Με το έργο δεν επιχειρείται η αναπαράστασή του. Αναζητούνται οι υπεύθυνοι κατασκευαστές αυτής της ντροπής. Πολλοί από αυτούς είναι οι ίδιοι θύματα, όπως  ο πατέρας και οι περισσότεροι οι επίσημοι εμπνευστές, όπως ο νομοθέτης. Όλοι χαρακτηρίζονται από παχύδερμη υποκρισία και όλοι συμφωνούν στο ξέπλυμα της ντροπής, που όμως δεν είναι ξέπλυμα, αλλά κουκούλωμα. Η τιμωρία του δράστη ξανακάνει ήρεμο τον ύπνο τους. Η κυρίαρχη ιδεολογία θα γλιτώσει άλλη μια φορά και περήφανη που τα κατάφερε  θα παράγει ανεμπόδιστη τους άλλους βιασμούς. Όχι μόνο όσους ασκούνται στο σώμα, αλλά και στη σκέψη. Όχι μόνον αυτούς που φαίνονται αλλά και τους αφανείς. Κυρίως αυτούς.

Ο Μάριος Ποντίκας, μία ιδιότυπη περίπτωση του ελληνικού θεάτρου και ένας από τους πιο σημαντικούς εκπρόσωπους και ανανεωτές της νεοελληνικής δραματουργίας, αποτυπώνει με ενάργεια τις παθογένειες μιας κοινωνίας, ρίχνοντας φως σε ένα δραματουργικό σύμπαν σκοτεινό και νατουραλιστικό αλλά με ρωγμές λυρισμού που αφήνουν αχτίδες φωτός να εισέλθουν. Η προσπάθειά του επικεντρώνεται στο να μιλήσει για την ατομική ευθύνη η οποία κατ’ επέκταση γίνεται και συλλογική. Τα έργα του είναι καρπός παρατήρησης, ιδεολογικής, πολιτικής και κοινωνικής ευθύνης, ποτισμένα από ψύχραιμη σκέψη αλλά και από ευθύβολη στόχευση. (βλ σύντομο βιογραφικό πιο κάτω)

Ο Μάριος Ποντίκας γεννήθηκε το 1942. Είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών της Αθήνας.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα απασχολήθηκε στην διαφήμιση (ως κειμενογράφος – δημιουργικός συντελεστής).

Έχει διασκευάσει κείμενα της Ελληνικής Πεζογραφίας για την τηλεόραση (Χαμένη Άνοιξη του Στρ. Τσίρκα, Η αγάπη άργησε μια μέρα της Λ. Ζωγράφου, κ.α).

Έργα του έχουν παρουσιαστεί στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Ο γάμος), στο Εθνικό Θέατρο (Τρομπόνι, Ορθός Λόγος, Θεατές), στο Θέατρο ΣΤΟΑ (Θεατές, Εσωτερικαί Ειδήσεις, Κοίτα τους, Ο λάκκος και η φάβα, Η πανοραμική θέα μιας νυχτερινής εργασίας, Η γυναίκα του Λωτ, έργο που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τη Θεατρική Σκηνή του Α. Αντωνίου με τίτλο ΕΣΤΩ), στο Θεσσαλικό Θέατρο (Η διαθήκη, Εθνική γιορτή), στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Η γυναίκα του Λωτ, Τρομπόνι) και σε άλλες σκηνές, μεταξύ των οποίων πολλές ερασιτεχνικές.

Έχει εκδώσει δύο συλλογές με πεζογραφήματα του (Δραπέτης γηροκομείου, Κλειδαρότρυπα και άλλες ιστορίες) αρκετά από τα οποία έχουν προ -δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά.

Το 2004 παρουσιάστηκε το έργο του Ο Δολοφόνος του Λάιου και τα Κοράκια (μια απόπειρα επανα-ανάγνωσης του μύθου του Οιδίποδα και του έργου του Σοφοκλή Οιδίπους Τύραννος). Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Γ. Αναστασάκη, ήταν παραγωγή του Θεάτρου ΣΤΟΑ, και συμμετείχε στην ΧΙΙ Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος στους Δελφούς – Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών. Παρουσιάστηκε επίσης από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, σε σκηνοθεσία Λέας Μαλένη

Το δραματικό κείμενό του Η Κασσάνδρα απευθύνεται στους νεκρούς παρουσιάστηκε στη 2η Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος στη Σικυώνα (2006) σε ανάγνωση Θόδωρου Τερζόπουλου και το 2007 σε παράσταση στο θέατρο ΄Αττις , σε σκηνοθεσία του ίδιου.

Το 2010 συμμετείχε με κείμενά του στην εκδήλωση Θεοφαγία – Ανθρωποφαγία της Εταιρείας Μελέτης Πολιτιστικής Ετερότητας, σε συνεργασία με τον φωτογράφο Νίκο Παναγιωτόπουλο.

Τον Αύγουστο 2011 διάβασαν ο ίδιος και ο Θ. Τερζόπουλος αποσπάσματα από το νέο του έργο Χλιμίντρισμα στην 3η Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος στη Σικυώνα.

Το 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ το βιβλίο του Ζήτω, μια ανθολόγηση διηγημάτων από παλαιότερες δημοσιεύσεις τους, και το Κουταμάρες (και μια εξυπνάδα).