Η «Linda» πρωτοπαρουσιάστηκε το 2015 στο Royal Court Theater του Λονδίνου και απέσπασε το βραβείο Berwin Lee ενώ επιλέχθηκε και ως υποψήφιο για το βραβείο Susan Smith Blackburn. Η παράσταση επαναλήφθηκε με επιτυχία στη Νέα Υόρκη και σε πολλές άλλες θεατρικές σκηνές της Ευρώπης και της Αμερικής.
Ερμηνεύουν: Κατερίνα Λέχου, Άλκης Κούρκουλος (επί οθόνης), Μιχάλης Μαρκάτης, Νεφέλη Κουρή, Εριέττα Μανούρη, Βασίλης Καζής, Μαριέλα Δουμπού
Μάρτιος, 2025
Κεντρική Σκηνή
ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 20:00, Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο στις 21:15, Κυριακή 18:15
διάρκεια: 120 λεπτά
τιμές εισιτηρίων
Σάββατο & Κυριακή:
Α Ζώνη 22€ (Κανονικό), 19€ (Φοιτητικό, Ανέργων, +70)
Β Ζώνη 20€ (Κανονικό), 17€ (Φοιτητικό, Ανέργων, +70)
Γ Ζώνη 17€ (Κανονικό)
ΑΜΕΑ (67%) & συνοδός 16€
Τετάρτη έως Παρασκευή:
Α Ζώνη 20€ (Κανονικό), 17€ (Φοιτητικό, Ανέργων, +70)
Β Ζώνη 18€ (Κανονικό), 16€ (Φοιτητικό, Ανέργων, +70)
Γ Ζώνη 16€ (Κανονικό)
ΑΜΕΑ (67%) & συνοδός 16€
* Για τα εισιτήρια ΑμεΑ είναι απαραίτητη η επικοινωνία με το ταμείο του θεάτρου
** Ισχύουν ειδικές τιμές για ομαδικές κρατήσεις
λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου
Λόγια της Λίντα Γουάιλντ, μίας πετυχημένης γυναίκας, που πιστεύει ότι έχει κατακτήσει την κορυφή και ότι αυτή θα της ανήκει στο διηνεκές. Κι όμως το έργο της Skinner δεν αποτελεί ένα successstory. Πρόκειται για την ιστορία της εκκωφαντικής πτώσης μιας σύγχρονης τραγικής ηρωίδας.
Η Skinner με γραφή αιχμηρή, με σατιρικό βρετανικό χιούμορ και με μια πλοκή με χαρακτηριστικά θρίλερ, δεν εστιάζει μόνο στις δυσκολίες μίας γυναίκας να πετύχει και να επιβιώσει. Στις δυσκολίες δηλαδή που ορθώνουνο σεξισμός, τα ταμπού της ηλικίας, της ομορφιάς, της οικονομικής ανεξαρτησίας. Συνέθεσε ένα έργο που αφορά όλους όσοι προσπαθούν να ανταποκριθούν στις κοινωνικές επιταγές και να βρουν την «ευτυχία» μέσα σε μια αμείλικτη πραγματικότητα. Ένα σύμπαν όπου οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται σαν εξαρτήματα μιας απάνθρωπης παραγωγικής διαδικασίας και όπου θα αντικατασταθούν όταν αρχίσουν να «παλιώνουν». Είναι μια κραυγή αγωνίας για τους ανθρώπους που μεγαλώνοντας γίνονται αόρατοι, χάνουν τη δύναμη της φωνής τους και συνειδητοποιούν τον χαμένο χρόνο αλλά και τη ματαιότητα της διαδρομής τους.
έγραψαν για το έργο
Αντικατοπτρισμοί
της Κατερίνας Δημητρακοπούλου, Θεατρολόγος – Υποψήφια Διδάκτωρ του τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ
Στην ιστοσελίδα του Royal Court Theater είναι αναρτημένο ένα podcast με τη συνέντευξη της Penelope Skinner στον Simon Stephens₁. Στο εισαγωγικό του σημείωμα ο Stephens αναφέρει: «Η εμπειρία της παρακολούθησης ενός θεατρικού έργου, που μοιάζει κατά κάποιο τρόπο να “μιλάει” άμεσα ή να συντονίζεται με έναν τρόπο που μοιάζει αφοπλιστικά προσωπικός, έχει οδηγήσει πολλούς θεατρικούς συγγραφείς στο να γράψουν για πρώτη φορά. Έτσι συνέβη και με την Πενέλοπε Σκίννερ, η οποία, το 2004, ξαφνιάστηκε και συγκινήθηκε τόσο πολύ από το When You Cure Me του Jack Thorne, στο θέατρο Bush, ώστε, έχοντας περάσει χρόνια γράφοντας “τα πρώτα κεφάλαια μυθιστορημάτων, κακών ποιημάτων και ενός ημερολόγιου”, όπως λέει η ίδια, άρχισε να γράφει το πρώτο της θεατρικό έργο. Το έργο που έγραψε ήταν το Fucked». Ο Stephens αναφέρει ότι γνώρισε για πρώτη φορά τη γραφή της, όταν είδε το νουάρ θεατρικό της The Sound of Heavy Rain – ένα θεατρικό έργο με ανθρωπιά και θάρρος όπως επισημαίνει – το 2012.
Ο Stephens στέκεται ιδιαίτερα στο έργο της Λίντα που θεωρεί ότι είναι ένας δυναμικός και εύγλωττος προβληματισμός για τη γήρανση, ιδιαίτερα των γυναικών. Το συγκεκριμένο έργο είναι το πιο αγαπημένο του από τα έργα της Σκίννερ μέχρι σήμερα, καθώς η ηρωίδα χαρακτηρίζεται από αξιοσημείωτη αυτοπεποίθηση, και απελευθερώνει τον θυμό της χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες. Κλείνοντας το εισαγωγικό του σημείωμα επισημαίνει: «Σε μια συναρπαστική περίοδο για τις νέες γυναίκες συγγραφείς, η Σκίννερ έχει χαρακτηριστεί από την εφημερίδα Independent ως “η κορυφαία νεαρή φεμινίστρια συγγραφέας της Βρετανίας”. Κατά τη γνώμη μου, είναι μία συγγραφέας με συμπόνια, διαπεραστικό και ειλικρινές χιούμορ»₂.
Για τη Λίντα, διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του Royal Court Theater: «Η Λίντα Γουάιλντ έχει αφιερώσει τη ζωή της στην αλλαγή του κόσμου. Κέρδισε βραβεία για τις προσπάθειές της, την ίδια στιγμή που εργάστηκε σκληρά για να γίνει μια μητέρα παράδειγμα προς μίμηση και μια ανεξάρτητη, στοργική σύζυγος. Τώρα, στα 55, φαίνεται να τα έχει όλα. Αλλά η Λίντα δεν είναι ικανοποιημένη. Είναι μια γυναίκα στην ακμή της και ξεκινά το πιο φιλόδοξο σχέδιό της μέχρι σήμερα. Αλλά κάτω από την επιφάνεια, οι ρωγμές αρχίζουν να εμφανίζονται.»₃
Η υπόθεση του έργου αφορά στην πτώση της επιτυχημένης στον χώρο της ομορφιάς Λίντα, η οποία θέλει να υποστηρίξει τις γυναίκες αυτής της ηλικίας και άνω, ενώ ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης έχει αντίθετη άποψη. Για εκείνον τα πάντα είναι κέρδος, και έτσι επιλέγει τη νεαρή Έιμυ για να αναλάβει την προώθηση του νέου προϊόντος. Η Λίντα συνειδητοποιεί ότι είναι αόρατη όχι μόνο στον χώρο εργασίας της, αλλά και στο σπίτι, τόσο για τις κόρες της, όσο και για τον σύζυγό της. Για δέκα χρόνια η δύναμη του διαδικτυακού εκφοβισμού που υπέστη η μεγαλύτερη κόρη της Άλις, έχει αποδεκατίσει το εύθραυστο εγώ της, την έχει κάνει να χάσει τον προσανατολισμό της, την επιθυμία να δημιουργήσει, να πετύχει κάτι. Σε αντίθεση με τη μητέρα της, λαχταρά να είναι αόρατη και το επιζητά.
Η Λίντα βιώνει σοβαρή κρίση ταυτότητας και το μόνο που την απασχολεί είναι να μη χάσει τα κεκτημένα. Η σκληρή πραγματικότητα δεν της αφήνει και πολλά περιθώρια. Δίνει τη μάχη της, παλεύει με κάθε τρόπο να μείνει στην πρώτη γραμμή, αλλά η εταιρία έχει άλλες φιλοδοξίες. Αρνείται να υποκύψει στην κοινωνική προκατάληψη και την απώλεια της δύναμής της, επαναστατεί ενάντια σε ολόκληρο το ήθος της εταιρείας της. Στην τελευταία σκηνή της Πρώτης πράξης, το αιχμηρό και δυναμικό γράψιμο της Skinner είναι να στα καλύτερά του.₄
Αξιοσημείωτη είναι η συγκεκριμένη επιλογή της Σκίννερ να είναι το ίδιο πρόσωπο, η Έιμι, που κατέστρεψε τα όνειρα της Άλις και οδηγεί και τη Λίντα στην καταστροφή. Κόρη και μητέρα «σπαράσσονται» από μία φιλόδοξη και ανήθικη νεαρή γυναίκα.
Η Σκίννερ τελειώνει το έργο με μια αναδρομή δέκα χρόνια νωρίτερα, λίγο πριν δημοσιευτούν οι φωτογραφίες της Άλις, τη στιγμή της βράβευσής της για μια επιτυχημένη καμπάνια ομορφιάς. Τελειώνει την ομιλία της υποστηρίζοντας πόσο σπουδαίο θα είναι το μέλλον για τις γυναίκες. Ωστόσο, όπως το Top Girls (1982) της Caryl Churchill, το έργο προτείνει την ίδια ειρωνική τοποθέτηση σχετικά με τον μελλοντικό ρόλο των γυναικών στην κοινωνία και τις περιορισμένες δυνατότητές τους για πρόοδο. Σαφώς, η Σκίννερ υποδεικνύει ότι υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος για τις γυναίκες, ειδικά όταν το μεγαλύτερο εμπόδιο για την επιτυχία μιας γυναίκας είναι μία άλλη γυναίκα. Μία νεαρή γυναίκα, επιθυμητή, φιλόδοξη, που ξέρει να χειρίζεται ανθρώπους και καταστάσεις για να ανέβει όσο πιο ψηλά γίνεται στην ιεραρχία. Μία νέα γυναίκα, η οποία στην προκειμένη περίπτωση, αντιγράφει την πορεία της Λίντα χωρίς δισταγμό. Θέλει να πετύχει και εκείνη όσα έχει καταφέρει η Λίντα Γουάιλντ, αλλά χωρίς θυσίες. Η Έιμι χρησιμοποιεί κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο για να πραγματοποιήσει τους στόχους της, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τις συνέπειες. Δεν της περνάει ούτε φευγαλέα από το μυαλό ότι σε λιγότερο από πέντε χρόνια, μπορεί να βιώσει την ίδια αντιμετώπιση από τον εργοδότη της.
Η Σκίννερ σε συνέντευξή της για το νέο της θεατρικό έργο Lyonesse, που ανέβηκε τον Δεκέμβριο του 2023 στο Harold Pinter Theatre, αναφέρει δεν πιστεύει ότι έχουν αλλάξει και πολλά μετά το #MeToo. Αναφέρει, επίσης, ότι ένα θεατρικό έργο είναι σαν ένα παζλ. Εάν τα κομμάτια έχουν κοπεί λάθος στην αρχή, δεν θα καταφέρεις να το ολοκληρώσεις. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι είτε να το εγκαταλείψεις είτε να ξαναρχίσεις₅. Παραφράζοντας αυτά τα λόγια, στην περίπτωση των Λίντα, Έιμι, Άλις θα πρέπει να αναλογίζεσαι κατά καιρούς τα θέλω σου, στους στόχους σου, τα όνειρά σου. Πάντα θα βρίσκεσαι στο σταυροδρόμι ποιον δρόμο να ακολουθήσεις, τι θυσίες είσαι διατεθειμένη να κάνεις.
Ο τίτλος του άρθρου Αντικατοπτρισμοί προέκυψε αυθόρμητα, καθώς σκεφτόμουν τις ζωές των ηρωίδων και πως επαναλαμβάνεται η ιστορία, πως επηρεάζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Η μητέρα της Λίντα αυτοκτονεί όταν εκείνη ήταν μικρό παιδί, με συνέπεια να μην γνωρίσει τη μητρική αγάπη, να μην γνωρίσει την αγκαλιά της συγχώρεσης, της υποστήριξης, της ενθάρρυνσης. Η Λίντα κάνει αυτό που νομίζει καλύτερο για τις κόρες της, προσφέροντας στέγη και τροφή, αλλά αδυνατεί να εκφράσει αισθήματα που δεν έχει βιώσει. Αφήνει την Άλις να τα βγάλει πέρα μόνη της και όταν ήρθε η στιγμή να γίνουν μία γροθιά, μητέρα και κόρη, για να αντιμετωπίσουν τη γυναίκα, Έιμι, που κατέστρεψε το μέλλον και την καριέρα τους, στέκονται απέναντι η μία στην άλλη. Η Λίντα επιλέγει την αυτοχειρία, αλλά και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα φτάσει έως το τέλος. Ακόμα και οι σιωπές του έργου υπονοούν κάτι. Ίσως να υπονοούν τη ρωγμή, ίσως να είναι το ράγισμα που προετοιμάζει το έδαφος για να γίνει θρύψαλα μία φίνα πορσελάνη. Και καθώς η δυναμική Λίντα Γουάιλντ αρχίζει να αντιλαμβάνεται τι της συμβαίνει και τι συμβαίνει πραγματικά γύρω της, η ζωή της γίνεται κομμάτια και θρύψαλα.
Παραπομπές:
1. Θεατρικός συγγραφέας, μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας του Lyric Theatre και συνεργάτης του Royal Court. Πηγή:http://essentialdrama.com/playwrights/simonstephens/ και https://royalcourttheatre.com/cast/simon-stephens/
2. https://royalcourttheatre.com/podcast/s2-ep11-penelope-skinner-talks-simon-stephens/ ανάκτηση 20-09-2024.
3. https://royalcourttheatre.com/whats-on/linda/ ανάκτηση 20-09-2024.
4. Boles William C., Linda by Penelope Skinner https://journals.openedition.org/miranda/9420/ ανάκτηση 20-09-2024.
5. https://www.thestage.co.uk/features/penelope-skinner-it-doesnt-feel-as-if-enough-has-changed-since-metoo-lyonesse-harold-pinter-theatre
σύντομο βιογραφικό της συγγραφέως
Η Penelope Skinner (1978), μία από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές της βρετανικής δραματουργίας που έχει χαρακτηριστεί από τον Τύπο ως η πιο σημαντική φεμινίστρια συγγραφέας της γενιάς της, έγινε γνωστή με το έργο της Fucked που παρουσιάστηκε το 2008 στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου. Στη συνέχεια τα έργα της γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στις σκηνές του Λονδίνου και του εξωτερικού ενώ το 2011 τιμήθηκε με το βραβείο Evening Standard Award για τον πιο υποσχόμενο συγγραφέα. Είναι επίσης διακεκριμένη σεναριογράφος.
συντελεστές
Ελένη Σκότη
Γιώργος Χατζηνικολάου
Μετάφραση – Σκηνικά – Συνεργάτης σκηνοθεσίας – Φωτογραφίες παράστασης
Μαρία Αναματερού
Αντώνης Παναγιωτόπου-λος
Φωτισμοί
Αντώνης Παπακωνσταντί-νου
Μουσική & Sound design
Πάτροκλος Σκαφίδας
Φωτογραφίες concept
Γιώργος Μπελεγρής
Τρέιλερ Παράστασης
Βάλια Ιωαννίδου
Βοηθός σκηνοθέτιδας
Ιωάννης Κ. Τσίγκας
Ελωρίς Αλπανίδου
Βοηθός σκηνοθέτιδας
Μαριάννα Παπάκη
Ελένη Μελιγκάρη
Βοηθός σκηνοθέτιδας
Νώντας Δουζίνας
Ελεωνόρα Κατσού
Βοηθός ενδυματολόγου
διανομή
Βασίλης Καζής
Μαριέλα Δουμπού
Ελένη Σκότη
Η Ελένη Σκότη γεννήθηκε στη Βηρυτό. Τα πρώτα χρόνια της ζωής της έζησε με την οικογένειά της σε διάφορες χώρες της Μέσης Ανατολής, πριν εγκατασταθούν στην Αμερική. Ξεκίνησε τις σπουδές της το 1979 στο American Academy of Dramatic Arts στη Νέα Υόρκη. Στη συνέχεια απέκτησε BA στις θεατρικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο της Sarah Lawrence στη Νέα Υόρκη, όπου δίδαξε ως βοηθός του Ken Cavender. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της το 1987 στο Royal Holloway and New Bedford College– London University, αποκτώντας Master Tεχνών στη Σκηνοθεσία. Μέχρι το 1989 εργάστηκε σε διάφορα θέατρα της Νέας Υόρκης, της Πενσιλβανίας και του Λονδίνου, είτε ως ηθοποιός είτε ως βοηθός σκηνοθέτη. Στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα. Από το 1993 έως το 1998 δίδαξε Αυτοσχεδιασμό και Υποκριτική στη Δραματική Σχολή Αρχή. Εργάστηκε επί σειρά ετών ως μόνιμη καθηγήτρια Υποκριτικής και Ρητορικής στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος-Deree και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού
Θεάτρου ως καθηγήτρια Υποκριτικής. Σήμερα διδάσκει στο Studio Νάμα, στο θέατρο Επί Κολωνώ. To 1996 ίδρυσε με τον Γιώργο Χατζηνικολάου την Ομάδα Νάμα την οποία στέγασαν το 2000 στο θέατρο Επί Κολωνώ. Έχει σκηνοθετήσει έργα των Μαρζ Γκάλγκχερ, Άρα Γουάτσον, Λεν Τζέκινς, Τζόυς Κάρολ Όουτς, Λέοναρντ Μέλφι, Ντέηβιντ Μάμετ, Ερίκ Μπογκοσιάν, Λουντμίλα Ραζουμόβσκαγια, Σαμ Σέπαρντ, Ντάνιελ Μακ Άιβορ, Λέοναρντ Μέλφι, Γρηγορίου Ξενόπουλου, Τζων Πάτρικ Σένλεϋ, Γκιγιέρμο Έρας, Μάριο Βάργκας Λιόσα, Ματίας Άντερσον, Έιβερι Κόρμαν, Σέρχιο Μπλάνκο, Τέρενς Ράτινγκαν, Χάρολντ Πίντερ, Ντων Κινγκ, Τένεσι Ουίλιαμς, Αυγούστου Στρίντμπεργκ, Γιάννη Τσίρου, Λέοντος Τολστόι, Μάρτιν ΜακΝτόνα, Μορίς Πάνιτς, Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, Νταβίντ Ντεσόλα, Φλοριάν Ζελέρ, Γιώργου Χατζηνικολάου. Για τις σκηνοθεσίες της έχει λάβει διακρίσεις και βραβεία όπως το 1ο Βραβείο Σκηνοθεσίας του περιοδικού Αθηνόραμα για την παράσταση Αγαπητή Ελένα της Λουντμίλα Ραζουμόβσκαγια. Για τις σκηνοθεσίες της έχει λάβει διακρίσεις και βραβεία όπως το 1ο Βραβείο Σκηνοθεσίας του περιοδικού Αθηνόραμα για την παράσταση Αγαπητή Ελένα της Λουντμίλα Ραζουμόβσκαγια, 3ο Βραβείο σκηνοθεσίας από το Αθηνόραμα και 1ο Βραβείο από το All4fun για τον Άγριο σπόρο του Γιάννη Τσίρου, 1ο Βραβείο Σκηνοθεσίας για την παράσταση Η βασίλισσα της ομορφιάς του Μ.Μακντόνα.
Γιώργος Χατζηνικολάου
Ο Γιώργος Χατζηνικολάου γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από την Αρχιτεκτονική του Ε.Μ.Π. το 1981. Το 1996 δημιούργησε με την Ελένη Σκότη τη θεατρική Ομάδα Νάμα, ασχολούμενος με τη σκηνογραφία και την καλλιτεχνική διεύθυνση παραγωγής όλων των παραστάσεών της. Από το 2000 που δημιουργήθηκε το Επί Κολωνώ ανέλαβε τη γενική διεύθυνση του θεάτρου. Έχει σκηνογραφήσει και αναλάβει τη διεύθυνση παραγωγής σε πολυάριθμες παραστάσεις στο θέατρο Επί Κολωνώ, το Εθνικό Θέατρο, το θέατρο Φούρνος κ.ά. Έχει λάβει διακρίσεις και βραβεία για τις σκηνογραφίες του, ανάμεσά τους το 1ο Βραβείο Σκηνογραφίας του περιοδικού Αθηνόραμα για την παράσταση Αγαπητή Ελένα της Λουντμίλα Ραζουμόβσκαγια. Έχει μεταφράσει τις Αλεπούδες της Ντων Κινγκ, το Λεωφορείο ο Πόθος του Τένεσι Ουίλιαμς, το Η ασήμαντη λάμψη μιας νύχτας του Κόνορ Μακφέρσον, το Με λένε Έμμα του Ντάνκαν ΜακΜίλαν και τους Λαντζέρηδες του Μορίς Πάνιτς, Ο Πατέρας του Φλοριάν Ζελέρ.Έχει υπογράψει αρκετές διασκευές ενώ έγραψε και το πρώτο του θεατρικό έργου με τίτλο Στέλιος Κασόνγκο. Έχει εργαστεί ως αρχιτέκτονας από το 1982 έως και το 2012. Ο χώρος του Επί Κολωνώ είνα ένα παράδειγμα μεταξύ των όσων έχει σχεδιάσει και υλοποιήσει. Σήμερα πλέον, ασχολείται κατά κύριο λόγο με την καλλιτεχνική διεύθυνση του Επί Κολωνώ, του Σύγχρονου Θεάτρου (από το 2018) και των παραγωγών της Ομάδας Νάμα.
Μαρία Αναματερού
Η Μαρία Αναματερού γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Συντηρήτρια έργων Τέχνης και Ζωγραφικής καθώς και Ελληνικό Πολιτισμό στο Τμήμα Ανθρωπιστικών Σπουδών στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Εργάστηκε ως συντηρήτρια έργων τέχνης στο Υπουργείο Πολιτισμού για περίπου 10 έτη. Είναι μέλος της Ομάδας Νάμα και από το 2008 εργάζεται στο θέατρο Επί Κολωνώ και από το 2017 και στο Σύγχρονο θέατρο στους τομείς της οικονομικής και καλλιτεχνικής διαχείρισης των δύο θεάτρων καθώς και της επικοινωνίας και της παραγωγής των θεατρικών παραστάσεων. Ως μέλος της Ομάδας Νάμα έχει συνδράμει σε πολλές θεατρικές παραγωγές στους παρακάτω τομείς: φωτογράφιση, ενδυματολογία και σκηνογραφία. Έχει υπογράψει τα κοστούμια στις παραστάσεις: Το σπίτι με τα φίδια του Β. Χατζηγιαννίδη (σε συνεργασία με τον Γ. Χατζηνικολάου, Μικρή Επίδαυρος, 2021), Η Σιωπηλή Λίμνη του Νταβίντ Ντε Σόλα (Επί Κολωνώ, 2021), Ο Γάμος του Μάριου Ποντίκα (Επί Κολωνώ, 2022), Στέλιος Κασόνγκο του Γιώργου Χατζηνικολάου (Επί Κολωνώ 2023), Τάο του Γιώργου Καφετζόπουλου (Επί Κολωνώ 2022) και ο Πατέρας του Φλοριάν Ζελέρ (Σύγχρονο Θέατρο 2023).
Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Γιώργος Μπελεγρής
Ο Γιώργος Μπελεγρής γεννήθηκε στην Αθήνα και παράλληλα με τις σπουδές του στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών παρακολούθησε και μαθήματα σκηνοθεσίας στη σχολή Κινηματογράφου της Ευγενίας Χατζήκου.
Σαν σκηνοθέτης έχει συνεργαστεί με το MEGA, το ΚΑΝΑΛΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ, τον ALPHA, την ΕΡΤ και την ΕΡΤ-3.
Σήμερα εργάζεται σαν videographer με ειδίκευση τη δημιουργία social media videos και σαν σκηνοθέτης τηλεοπτικών ντοκιμαντέρ με θέμα το ταξίδι σε συνδυασμό με τον άνθρωπο και τον πολιτισμό.
Ιωάννης Κ. Τσίγκας
Μαριάννα Παπάκη
Νώντας Δουζίνας
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Απόφοιτος του Τμήματος Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης (Μ.Ι.Θ.Ε.) του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Ιστορίας και Φιλοσοφίας Επιστήμης και Τεχνολογίας (ΙΦΕΤ), του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 2004 έως το 2022 εργάστηκε ως δημοσιογράφος (Culturenow.gr, Τηλεοπτική Εκπομπή Traction, Περιοδικό & website 4Τροχοί κ.α.) καθώς και σε Γραφεία Τύπου Διεθνών Διοργανώσεων. Από το 2012, μαζί με τη Μαριάννα Παπάκη είναι υπεύθυνος υπηρεσιών Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας πολιτιστικών γεγονότων συνεργαζόμενος με Καλλιτεχνικές Ομάδες, Φορείς και Φεστιβάλ και Θέατρα. Με το θέατρο Επί Κολωνώ συνεργάζεται στον τομέα της Επικοινωνίας και των Υπηρεσιών Γραφείου Τύπου από το 2021.
Νεφέλη Κουρή
Η Νεφέλη Κουρή είναι αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών καθώς επίσης απόφοιτη του τμήματος Ψυχολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης έχει πραγματοποιήσει σπουδές στο τμήμα Παραδοσιακής Μουσικής (παραδοσιακό τραγούδι). Στην μέχρι τώρα πορεία της έχει συμμετάσχει στα εξής: στην παράσταση «Συμπτώματα από την έλλειψη βάρους» του Γιάννη Σκαραγκά σε σκηνοθεσία Έμιλυς Λουίζου (Θέατρο Μικρής Επιδαύρου Φεστιβάλ Αθηνών, 2024), στην τηλεοπτική σειρά «Ηλέκτρα» σε σκηνοθεσία Βίκυς Μανώλη (ΕΡΤ, 2023-2024), στην τηλεοπτική σειρά «Η Στοργή» σε σκηνοθεσία Χρίστου Γεωργίου (Σκαϊ, 2022-2023), στην τηλεοπτική σειρά «Το μαύρο Ρόδο» σε σκηνοθεσία Κώστα Αναγνωστόπουλου (Mega, 2022-2023), στην τηλεοπτική σειρά «Το βραχιόλι της φωτιάς» σε σκηνοθεσία Γιώργου Γκικαπέππα (Ερτ1, 2022–2023), στην ταινία «Καθαρτήριο» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαζωμένου (2022), στην τηλεοπτική σειρά «Κρίσιμες Στιγμές» σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη (Ερτ1, 2021), στην παράσταση «Μαρίκα» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια (Θέατρο Χώρα, 2020-2022), στην παράσταση «Αντιγόνη» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου (Δημοτικό θέατρο Πειραιά, 2020-2021), στην παράσταση «Πόλεμος και Ειρήνη» σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη(Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, 2020), στην παράσταση «Μελίσσια» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη (Εθνικό Θέατρο,2019), Στην τηλεοπτική σειρά «ου φονεύσεις» σε σκηνοθεσία Πάνου Κοκκινόπουλου (2018), στην παράσταση «alarms» σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη (Θέατρο Άλφα,2018), στην παράσταση «Τρεις ψηλές γυναίκες» σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη (θέατρο οδού Κεφαλληνίας, 2017-2018), στην τηλεοπτική σειρά «Η λέξη που δεν λες» του Θ. Παπαδουλάκη (2016-2017),στην μεγάλου μήκους ταινία «Χρόνια πολλά» του Χρήστου Γεωργίου (2016), στην τηλεοπτική σειρά «10η εντολή» σε σκηνοθεσία Πάνου Κοκκινόπουλου (2015), στην τηλεοπτική σειρά «Ταμαμ» σε σκηνοθεσία Πιέρρου Ανδρακάκου, στην παράσταση «Παράνομη οδήγηση» σε σκηνοθεσία Άσπας Καλλιάνη (Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος,2015), στην παράσταση «Ιλιάδα» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού (φεστιβάλ Αθηνών 2013- παγκόσμια περιοδεία 2014-2016), στην ταινία «Home Work» σε σκηνοθεσία Θανάση Καρανικόλα (2013), στην παράσταση «ο Ηλίθιος» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού (Θέατρο Ακροπόλ, 2012), στην παράσταση «Ερωτόκριτος» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού (θέατρο Ακροπόλ, 2011-2012), στην παράσταση «Σκηνοβάτες» σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή (Επίδαυρος, 2011), στην παράσταση «Η τριλογία του παραθερισμού» σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη (2011), στην τηλεοπτική σειρά «Το νησί» του Θ. Παπαδουλάκη (2010-2011).
Κατερίνα Λέχου
Η Κατερίνα Λέχου είναι απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Έχει συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Εθνικό Θέατρο, το Δημοτικό Θέατρο Πάτρας, το Θέατρο του Νότου και έχει συμμετάσχει σε πολλές παραστάσεις στο Ελεύθερο Θέατρο. Ενδεικτικά: Ιφιγένεια εν Ταύροις (σκ. Χουβαρδά) Καρναβάλι του Έρωτα (σκ. Μαστοράκη), Υπηρέτης Δύο Αφεντάδων (σκ. Μουμουλίδη), Τρωάδες (σκ. Χρονόπουλος), Τέλος Καρναβαλιού (σκ. Παπαβασιλείου), Όλα για τη Μητέρα μου (σκ. Ζούλια), Λεωφορείο ο Πόθος (σκ. Τσουλάτζε), Αρχιμάστορας Σόλνες (σκ. Καραγιαννοπούλου), Το Δείπνο (σκ. Μελεμέ), Πονηρό Πνεύμα (σκ. Χουβαρδά) κ.ά. Στην τηλεόραση έχει εμφανιστεί στις σειρές Παράθυρο στον Ήλιο, Χαμένη Άνοιξη, Είσαι το Ταίρι μου, Ευτυχισμένοι Μαζί, Το Νησί, Η Μάγισσα κ.ά
Στον κινηματογράφο έχει παίξει στις ταινίες Τα σημάδια της Νύχτας, Αυστηρώς Κατάλληλο κ.ά
Βασίλης Καζής
Ο Βασίλης Καζής είναι απόφοιτος – με τριετή υποτροφία- της Ανώτερης Δραματικής Σχολής “δήλος” – Δήμητρα Χατούπη. Έχει κάνει σπουδές πάνω στη μοντέρνα κιθάρα με τον Μιχάλη Καραγιάννη και στο σύγχρονο τραγούδι με την Μαριλένα Τριανταφυλλίδου Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια πάνω στην υποκριτική και το σωματικό θέατρο με την Αλεξάνδρα Καζάζου, τον Γιάννη Οικονομίδη, τον Θωμά Μοσχόπουλο, τον Θάνο Τοκάκη, τον Άρη Μπινιάρη καθώς και με τους Jaroslaw Fret, Jakub Wiktor Gontarski και Przemyslaw Blaszczak (Grotowski Institute Πολωνία). Ως ηθοποιός έχει πάρει μέρος στις παραστάσεις: «Μνημείο Πεσόντων» σε σκηνοθεσία Α. Καζάζου, «Kvetch» σε σκηνοθεσία Β. Ανδρέου, «Μνήμη Καπούτ» και «Confess/Εξομολογηθείτε» σε σκηνοθεσία Ό. Ποζέλη (ομάδα ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ), «Ω ΘΕΟΙ» σε σκηνοθεσία Δ. Κανέλλου, «Aysem» & «Scarmface» σε σκηνοθεσία Johnny O. (ομάδα Splish Splash), «Γυάλινος Κόσμος» σε σκηνοθεσία Μ. Δημοπούλου καθώς και στην παράσταση «Το σώμα που άφησα πίσω» μου σε σκηνοθεσία της Ε. Ζήκα (GANBATE THEATRE COMPANY). Τα τελευταία χρόνια αποτελεί μέλος της ομάδας θεάτρου Artika που δραστηριοποιείται στο θέατρο για τις πολύ νεαρές ηλικίες και όχι μόνο. Με την Artika έχει γράψει τη μουσική και έχει παίξει στις παραστάσεις «Καληνύχτα Μέρα», «Κάτι σαν κήπος», «Πάει Έρχεται», «Μια θαυμάσια μέρα», «Η κόρη πάει στον πόλεμο», «και βγαίνω» & «Camp 22» και έχει συμμετάσχει σε Διεθνή Φεστιβάλ στην Ιταλία την Ουγγαρία το Βέλγιο και τη Γερμανία.
Τέλος αυτή τη περίοδο συμμετέχει στο μουσικό σχήμα Stournari Street Band και παίζει μουσική ως μουσικός δρόμου εντός και εκτός Αθηνών.
Ελωρίς Αλπανίδου
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου το 2020. Παράλληλα με τις θεατρικές σπουδές, σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών. Έχει παρακολουθήσει το Διεθνές Θερινό Σχολείο Αρχαίου Δράματος “Λύκειο Επιδαύρου” με την M. Shmaevich, τον Δαβίδ Μαλτέζε και τους Sine Qua Non ART και σεμινάρια με τους: John Ó Hagan, Σ. Γουλιώτη, Α. Καζάζου, Gabrielle Moleta. Ως ηθοποιός έχει συμμετάσχει στις εξής παραστάσεις: “Το ξύπνημα της άνοιξης” σε σκηνοθεσία Κ. Παπακωνσταντίνου στο θέατρο Νους (2022), “Kabarett Katakombe” σε σκηνοθεσία Βίκυ Βολιώτη στο Faust (2022-2023), “Εναλλακτικοί Τρόποι Αξιοποίησης του χώρου σας” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κατσιμίρη στο θέατρο Επί Κολωνώ (2023), “Ο Γάμος” σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη στο θέατρο Επί Κολωνώ (2023-2024).
Μαριέλα Δουμπού
Η Μαριέλα Δουμπού σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης-Κάρολος Κουν καθώς και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Στην μέχρι τώρα πορεία της έχει συμμετάσχει στα εξής:
Στην παράσταση “Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης” σε σκηνοθεσία Βασίλη Κουκαλάνι (σύγχρονο θέατρο 2023-2024). Στην παράσταση “Αυτές που δεν προλάβατε” σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη (θέατρο χώρα και στην πλύφα 2023-2024). Στην παράσταση “Είμαστε Πάτσι” σε σκηνοθεσία Βασίλη Κουκαλάνι (Σύγχρονο θέατρο 2022-2024). Στην παράσταση “Μαύρο νερό ή πόσο διαρκεί μια μνήμη” σε σκηνοθεσία Εύα Οικονόμου βαμβακά (δηπεθε Σερρών 2022). Στην παράσταση (Ζαπατίστας, μια παράσταση που παίχτηκε παλιά δηλαδή σήμερα” σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη (Θέατρο Εμπρός 2021). Στην παράσταση “Αιμάσσουσα καρδιά – μέγας ανατολικός -Ανδρέας Εμπειρίκος σε σκηνοθετική επιμέλεια Αντώνη Γιαννάκου (Θέατρο Γαβαλιώτισσας 2020). Στην παράσταση “Θαυμαστός καινούργιος κόσμος” σε σκηνοθεσία Αλεξάνδρου Διαμαντή (θέατρο σημείο 2020). Στην παράσταση (Ένα καραβάκι φορτωμένο με Χριστούγεννα) σε σκηνοθεσία Ελένης Βαρελτζή (σχολεία 2019). Στην παράσταση “Το ημέρωμα της στρίγγλας” σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου (θέατρο φούρνος 2019). Στην παράσταση “Ένας εχθρός του λαού” σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή (studio Μαυρομιχάλη 2018-2019). Στην παράσταση Nordοστ σε σκηνοθεσία Στέλλας Κρούσκα (studio Μαυρομιχάλη 2018). Στην παράσταση “Ένας ευγενικός νεαρός που φαινόταν ηλίθιος και δεν είχες κανέναν λόγο να τον φοβάσαι” σε σκηνοθεσία b.p.m (tempus verum εν Αθήναις 2018) . Στην παράσταση “Festen” σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή (θέατρο Τέχνης 2018). Στην παράσταση “Ρομπέν των δασών” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη (θέατρο Τέχνης 2017-2018). Στην τηλεόραση έχει συμμετάσχει στις σειρές : “Επιστροφή” σε σκηνοθεσία Αλεξάνδρου Πανταζούδη (ΑΝΤ1 2018-2019) .“Αγγελική” σε σκηνοθεσία Στεφάνου Μπλάτσου (ALPHA 2020-2021). “Ο γιατρός” (ALPHA 2023) σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαβασιλείου. Στον “έρωτα φυγά” σε σκηνοθεσία Βασίλη Τσελεμέγκου (ΑΝΤ1 2024).
Έχει συμμετάσχει στα ακόλουθα σεμινάρια: Σεµινάριο υποκριτικής πάνω στη µέθοδο του Stanford Meisner µε τον Κίµωνα Φιορέτο. Σεµινάριο υποκριτικής βασισµένo στο σύστηµα Στανισλάφσκι και την µέθοδο του Actor’s Studio µε τον Ανδρέα Μανωλικάκη. Σεµινάριο υποκριτικής και σωµατικού θεάτρου (Dancing Birds) µε τους Koen Augustinenκαι Rosalba Torres Guerrero. Σεµινάριο υποκριτικής και αυτοσχεδιασµού µε τον ΓιώργοΠαλούµπη. Τέλος, είναι πτυχιούχος δευτέρας ανωτέρας στο φλάουτο κα έχει σπουδές κλασικής μουσικής.
Εριέττα Μανούρη
Η Εριέττα Μανούρη γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Στο θέατρο έχει συνεργαστεί με τους: Κατερίνα Ευαγγελάτου, Ελένη Σκότη, Μιχάλη Ρέππα, Αιμίλιο Χειλάκη, Μανώλη Δούνια, Ρέϊνα Εσκενάζυ, Λίλλυ Μελεμέ, Ορέστη Σταυρόπουλο κ.ά. Στον κινηματογράφο και την τηλεόραση έχει συνεργαστεί με τους: Ζακλίν Λέντζου, Francois Uzan, Λευτέρη Χαρίτο, Στέφανο Μπλάτσο, Σέργιο Κωνσταντινίδη, Κωνσταντίνο Αντωνόπουλο, Χρήστο Γεωργίου, Γιώργο Παπαβασιλείου κ.ά. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με τους: Monica Gossman (lucid body), Mike Bernadin (meisner technique) και Κίνησης – Meyerhold Biomechanics με την MariaSmaevich.
Ελένη Μελιγκάρη
Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Ικαρία. Είναι απόφοιτη της Δραματικής Σχολής Πράξη Επτά (2020) καθώς και του τμήματος Πληροφορικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (2010). Τα τελευταία 3 χρόνια παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής με την Ελένη Σκότη. Έχει παρακολουθήσει το Θερινό Μαντείο 2021 με τίτλο «Ιερά Οικ(ε)ία»: με καθηγητές τους Μ. Κεχαγιόγλου, Δ. Σωτηρίου, Γ. Τέντα και καλλιτεχνική υπεύθυνη την Τ. Κακουδάκη σε συνεργασία με το Δ.Σ. του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων καθώς και σεμινάρια με τους: Δ. Καταλειφό, Β. Μαυρογεωργίου, Κ. Γάκη, Α. Φιλιό, Π. Μοσχολιδάκη, Ν. Στυλιανού, C. Trouvé.
Ως ηθοποιός έχει συμμετάσχει στις εξής παραστάσεις: “Οι Εξόριστοι” σε σκηνοθεσία Γιάννη Φασόη (2022), “Συνάντηση” Θεατρική performance από την Ομάδα Σπίρτο (2021), “Σαμοθράκης Νήματα” σε σκηνοθεσία Άκη Φιλιού (2018-2020), “Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες” σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου (συμμετοχή σε βίντεο) (2019), “Ημερολόγιον Express” σε σκηνοθεσία Άκη Φιλιού (έκτακτη αντικατάσταση) (2019).
Βάλια Ιωαννίδου
Η Βάλια Ιωαννίδου είναι γραφίστρια και τελειόφοιτη του τμήματος Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών. Έχει εργαστεί στον τομέα της γραφιστικής και κάνει τα πρώτα της βήματα στον χώρο των τεχνών με την ενεργή συμμετοχή της σε καλλιτεχνικά projects που αφορούν τον κινηματογράφο και τις εικαστικές τέχνες. Η συνεισφορά της στη παράσταση “Linda” έγινε στα πλαίσια της πρακτικής της για την ΑΣΚΤ.
Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Παρακολούθησε σεμινάρια για σύνθεση μουσικής και music management στη σχολή Point Blank στο Λονδίνο και αποφοίτησε από τη σχολή του Αντ1 ως παραγωγός μουσικής.
Έχει γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις, κάποιες από τις οποίες είναι: Ηλέκτρα του Ευριπίδη (περιοδεία) σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα, Στέλλα Βιολάντη (Θέατρο Χώρα και Δημήτρης Χορν) σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα, Έγκλημα στο Orient Express (Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη) σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη, Το καινούργιο παιδί (Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη) σε σκηνοθεσία Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, Ο ουρανός και το παντελόνι του (Θέατρο Σταθμός) σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, Ποντικοπαγίδα (Θέατρο Νέος Ακάδημος) σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή, Οι Άθικτοι (Θέατρο Νέος Ακάδημος) σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη.
Παράλληλα έχει παίξει πιάνο επί σκηνής στις παραστάσεις η Μαριχουάνα της μαμάς είναι η καλύτερη (Θέατρο Ήβη) σε σκηνοθεσία Σμαράγδας Καρύδη και Το τραγούδι της Φλέρυς (Θέατρο Σταθμός) σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη και έχει επιμεληθεί τη μουσική σε δύο ντοκυμαντέρ για τη Μελίνα Μερκούρη
Άλκης Κούρκουλος
Ο Άλκης Κούρκουλος είναι Έλληνας ηθοποιός του Θεάτρου, της Τηλεόρασης και του Κινηματογράφου. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.
Έχει εμφανιστεί στον κινηματογράφο στις ταινίες: Η σκιάχτρα, Παραμύθι χωρίς όνομα, Κάποιος που να ζει, Προς την ελευθερία, Black out, Το φως που σβήνει, Χάρτινο καράβι, Άντε γεια, Τέλειοι Ξένοι, κ.ά.
Στην τηλεόραση έχει παίξει στις σειρές: Αναστασία, Ανατομία Ενός Εγκλήματος, Εσύ Αποφασίζεις, Λόγω Τιμής, Κρεσέντο, Χάρτινο Καράβι, Ξέχασε με κ.ά.
Στο θέατρο έχει παίξει στις παραστάσεις: Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, Το καρναβάλι του έρωτα, Παίζοντας με τη φωτιά, Μιζερέρε, Ο θάνατος του εμποράκου, Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα, Art, Πρόβα Νυφικού, Μυστικοί Αρραβώνες, Φιλουμένα, Ταρτούφος, Μαντάμ Σουσού, Λίντα κ.ά
Μιχάλης Μαρκάτης
Ελεωνόρα Κατσού
Η Ελεωνόρα Κατσού είναι επαγγελματίας στον τομέα της ενδυματολογίας και σκηνογραφίας, με πλούσια εμπειρία σε θεατρικές παραγωγές, τηλεοπτικά σίριαλ και διαφημιστικά. Αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Ναυπλίου, με κατεύθυνση στις Παραστατικές Τέχνες (Ενδυματολογία & Σκηνογραφία). Από το 2014 μέχρι σήμερα, έχει αναλάβει σημαντικούς ρόλους ως βοηθός σκηνογράφου και ενδυματολόγου σε έργα όπως το “Έρωτας Μετά”, το “Χαιρέτα μου τον Πλάτανο” και το “Το Ναυάγιο”, ενώ έχει συνεργαστεί με κορυφαίες διαφημιστικές καμπάνιες, όπως της Interwetten, Betsson και Aegean Airlines. Παράλληλα, έχει διδάξει θεατρικό παιχνίδι και ασχολείται με τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία σε τηλεοπτικές παραγωγές, διαφημιστικά και θεατρικές παραστάσεις, αποδεικνύοντας την ικανότητά της να συνδυάζει τη δημιουργικότητα με την τεχνική αρτιότητα.
