Ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπινου γένους έχει στιγματιστεί από εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τόσο σε καιρό πολέμου όσο και στις αποκαλούμενες «ειρηνικές περιόδους». Πρέπει να αντιληφθούμε ότι το ανθρώπινο είδος έχει δολοφονήσει πάνω από 100 εκατομμύρια μέλη του μόνο μέσα στον εικοστό αιώνα! Άνθρωποι σε πολλά μέρη και σε αρκετές περιστάσεις έχουν υποστεί θανάτους, απειλές θανάτου, βασανιστήρια και απειλές βασανιστηρίων. Αν και σε κάποιους έχουν επιβληθεί ποινές για τέτοιου είδους θηριωδίες, πολλοί άλλοι έχουν αποφύγει τις επιπτώσεις. Δυστυχώς η εξουσία, ανεξάρτητα από την πίστη σε υψηλά ιδανικά, ανεξάρτητα από το αν εφαρμόζεται από όσους ανήκουν στη δεξιά ή την αριστερά, έχει διαφθείρει πολύ συχνά αυτούς που την ασκούν και την απολαμβάνουν, ιδιαίτερα όταν εκδηλώνεται μέσα σε απόλυτα και δογματικά πλαίσια.
Ξυπνώντας μνήμες από το «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ, ο Sergio Blanco με το «Κίεβο» εισχωρεί πίσω από την ευπρέπεια της οικογένειας της ανώτερης αστικής τάξης, προκειμένου να έρθει σε αντιπαράθεση με τον εφιάλτη που εξαπέλυσε η διαβρωτική διαφθορά, που η αχαλίνωτη δύναμη επέβαλε στα ανθρώπινα όντα – σε επίπεδο πολιτικό, οικογενειακό ή ατομικό. Παρόλο που θέλουμε διακαώς να πιστέψουμε ότι στο τέλος η δικαιοσύνη θα θριαμβεύσει και η τιμωρία θα επιβληθεί, δυστυχώς, όπως έχουμε δει σε τόσες πολλές περιπτώσεις, αυτό δε συμβαίνει. Γι’ αυτό το λόγο ο συγγραφέας δεν καταπιάνεται απλώς με ζητήματα εγκλήματος και τιμωρίας, αλλά υπεισέρχεται σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να κατανοήσει επίσης το πώς και το γιατί τα ανθρώπινα όντα είναι ικανά να προκαλέσουν τόσο κακό στους ομοίους τους. Μπορεί κάποιοι να υποθέσουν μελετώντας τη συμπεριφορά της οικογένειας Badenweiler στο «Κίεβο» ότι κι εκείνοι, όπως πολλοί από εμάς, έπεσαν θύματα του «εγωικού» νου τους,·της εμμονής τους ότι όλα περιστρέφονται γύρω τους χωρίς τίποτα άλλο στην ουσία να έχει σημασία. Αν λοιπόν ο «εγωικός» νους καθορίζει τη συμπεριφορά ενός ατόμου, το άτομο αυτό αποτελεί εν τέλει μέρος αυτού που μπορούμε να ονομάσουμε συλλογική παραφροσύνη, ενώ ο φόβος, η απόγνωση, η απληστία και η βία γίνονται σαρωτικά. Παρόλ’ αυτά ο Σέρχιο Μπλάνκο στο «Κίεβο» καταλήγει παραδόξως στο συμπέρασμα ότι μερικές φορές μια αρνητική πράξη του «φτάνει πια» από ένα άτομο μπορεί να θεωρηθεί ως θετική πράξη λύτρωσης. Και το Κίεβο, μια πόλη ιερή μέσα στους αιώνες, αν και ταλανισμένη από πολέμους, θηριωδίες και πυρηνική καταστροφή, παραμένει ακόμα εκεί για όσους αναζητούν «σωτηρία».