Ο Γιώργος Χατζηνικολάου γράφει και σκηνοθετεί μαζί με την Ελένη Σκότη μια παράσταση για τις κοινωνικές ανισότητες και την βία που γεννούν.
Το Επί Κολωνώ παρουσιάζει την παράσταση «Στέλιος Κασόνγκο» του Γιώργου Χατζηνικολάου σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και Γιώργου Χατζηνικολάου. Η νέα παράσταση της Ομάδας Νάμα είναι ένα δικό της καλλιτεχνικό δημιούργημα, από την έρευνα και το κείμενο έως το τελικό ανέβασμά της επί σκηνής.
Το έργο
Αθήνα, Φθινόπωρο. Ο Χρήστος κληρονομεί από τον πατέρα του μια ημιυπόγεια αποθήκη ελαστικών και αρχίζει να ονειρεύεται πώς θα μπορούσε εκεί να δημιουργήσει μια μουσική σκηνή. Ζητά την συνδρομή της θείας του, Εύας, αδελφής της συγχωρεμένης μητέρας του.
Ο Χρήστος έχει μια εμφανή ανάμνηση ενός οδυνηρού ατυχήματος, κουτσαίνει ελαφρά και όχι μόνο σωματικά, αλλά και συναισθηματικά. Στο όνειρό του για μια μουσική σκηνή συμπεριλαμβάνει τους αγαπημένους του τη θεία του και τον καλύτερό του φίλο τον Στέλιο Κασόνγκο. Ο Στέλιος μετανάστης τρίτης γενιάς από τη Βόρεια Κένυα και μεγαλωμένος στον Βύρωνα δέχεται με ενθουσιασμό την πρόταση συνεργασίας του Χρήστου.
Το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή.
Η εμφάνιση του Άλκη, του ετεροθαλούς αδελφού του Χρήστου, θα ανατρέψει τα πράγματα. Πέρα και πίσω από τις προσωπικές ιστορίες των τεσσάρων ηρώων, το έργο θίγει τα, άκρως επίκαιρα, ζητήματα του ρατσισμού, των διακρίσεων αλλά και της απληστίας του ανθρώπου σε μια σύγχρονη κοινωνία όπου οπισθοδρομεί και κρύβεται πίσω από πληγές προσωπικές και κοινωνικές.
Το έργο βασίζεται στις προσωπικές εμπειρίες του Σαμουήλ Ακίνολα, καθώς και στα προβλήματα της μαύρης κοινότητας στην Αθήνα.
Η παράσταση
Ο Στέλιος Κασόνγκο (Σαμουήλ Ακίνολα) θυμάται τα παιδικά του χρόνια στο Βύρωνα, τις συνεστιάσεις της οικογένειάς του, τα τραγούδια τους, τον σεβασμό που έδειχνε στους μεγαλύτερους, τις δεισιδαιμονίες τους. Είναι αληθινός, άμεσος και γίνεται αγαπητός αμέσως από τους θεατές. Συμπαραστέκεται στον φίλο του Χρήστο (Πάρης Σκαρτσολιάς) για την υλοποίηση ενός μοναδικού μουσικού χώρου. Ο Πάρης Σκαρτσολιάς με μεγάλη ευαισθησία ερμηνεύει αυτόν τον ρομαντικό ήρωα.
Οι σχέσεις χτίζονται με μαεστρία. Η Εύα (Τζίνη Παπαδόπουλου), πείθεται να βοηθήσει τον αγαπημένο της ανηψιό, μόλις όμως βλέπει τον έγχρωμο φίλο του είναι διακριτικά επιφυλακτική, αν και στη συνέχεια όμως συνεργάζονται υπέροχα για να φτιάξουν τον χώρο και γίνονται φίλοι. Εξαιρετική η ερμηνεία της, στην λεπτομέρεια.
Η απειλή του Άλκη (Άγης Εμμανουήλ), του εντελώς άγνωστου, ετεροθαλή αδελφού του Χρήστου, που έρχεται εξ’ Αμερικής για να ανατρέψει τα όμορφα σχέδιά τους λειτουργεί σαν καταπέλτης. Όλοι κουβαλούν τα τραύματά τους, τα οποία τους έχουν διαμορφώσει. Ο Στέλιος έχει κάνει όλες τις δουλειές για να επιβιώσει, είναι μαχητής, αξιοπρεπής, δυνατός, φοβισμένος όμως από την μη αποδοχή του περιβάλλοντος του. Εξαιρετικό το σκηνοθετικό εύρημα της σκηνής του φόβου στην αποθήκη. Σηκώνει όμως με αξιοπρέπεια το ανάστημά του: «Ναι, Είμαι ο Στέλιος Κασόνγκο!»
Ο Άλκης από την άλλη στην Αμερική ενεπλάκη σε παράνομες δουλειές, για να επιβιώσει και η φύση του είναι σκληρή, ανταγωνιστική και προσβλητική. Έζησε σε περιοχές που θεωρούσαν τους μαύρους υποδεέστερους. Έκανε λεφτά. Δεν έχει έλεος για κανέναν και η οργή του ξεχειλίζει από παντού. Είναι σαν την απειλή ενός φοβικού καθεστώτος. Σκύλος που αλυχτά για να τον φοβηθούν. Κλασική εικόνα της ωμής και πάντα παρανοϊκής βίας. Ο Άγης Εμμανουήλ, με επιτυχία ερμηνεύει αυτό το πρόσωπο, που η φρίκη και η ασχήμια της ζωής του τον οδήγησαν σε ρατσιστικές ,σεξιστικές συμπεριφορές και μοιραία στη βία.
Το έργο του Γιώργου Χατζηνικολάου προσεγγίζει την έκρηξη της βίας σε ένα σύνολο κοινωνικό, που είναι φανερό ότι νοσεί.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Χατζηνικολάου και της Ελένης Σκότη απέδωσε το παράλογο της βίας, αντιπαραθέτοντας έναν υποδειγματικό Κασόνγκο στον τραμπούκο Άλκη.
Ωραία και ανάλογα με τον ρόλο και την στιγμή τα κοστούμια της Μαρία Αναματερού, ενώ καίριοι ήταν οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου.
Μια παράσταση που προβληματίζει πάνω στα θέματα της κοινωνικής ανισότητας, αιτία για την άλογη βία.PP
Πηγή: Μαρία Μαρή, in2life, 12/02/2024