αρχική | αρχείο παραστάσεων | η κατάρα των πεινασμένων
Η Ομάδα Νάμα ανεβάζει το βραβευμένο με ΟΒΙΕ θεατρικό έργο «Η κατάρα των πεινασμένων» (The Curse of the Starving Class) του Σαμ Σέπαρντ στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Επι Κολωνώ.
Η παράσταση αποτελεί ένα διαχρονικό σχόλιο πάνω στα κοινωνικά ήθη με φόντο τον αμερικανικό νότο της δεκαετίας του ’50. Η ταξική περιθωριοποίηση και η χρεωκοπία φέρνουν μια οικογένεια αντιμέτωπη με τη βίαιη εκμετάλλευση ανθρώπων του υποκόσμου καθώς και με μία “κατάρα” που περνάει από γενιά σε γενιά.
Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και είναι το δεύτερο έργο της Ομάδας Νάμας στην Κεντρική Σκηνή του Επί Κολωνώ, μετά το επιτυχημένο ρώσικο έργο «Αγαπητή Ελένα».
Ερμηνεύουν: Αριέτα Μουτούση, Μελέτης Γεωργιάδης, Βικτώρια Χαραλαμπίδου, Ζαχαρίας Κεφαλογιάννης, Γιάννης Κατσάμπας, Στάθης Σταμουλακάτος, Θάνος Αλεξίου, Πέτρος Αποστολόπουλος, Δάνης Απτόσογλου
Δεκέμβριος, 2025
Κεντρική Σκηνή
πρεμιέρα: Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2002
ημέρες & ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00
τιμές εισιτηρίων
19€ (κανονικό) / 14,5 € (μειωμένο) / 11,5€ (φοιτητικό)
λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου
Διαχρονικό σχόλιο πάνω στα κοινωνικά ήθη με φόντο τον αμερικάνικο νότο της δεκαετίας του ’50. Η ταξική περιθωριοποίηση και η χρεοκοπία φέρνουν μια οικογένεια αντιμέτωπη με τη βίαιη εκμετάλλευση ανθρώπων του υποκόσμου καθώς και με μια “κατάρα” που περάνει από γενιά σε γενιά.
Η θεατρική αφήγηση του Σαμ Σέπαρντ είναι ιδιαίτερα αιχμηρή, βίαιη, ανατρεπτική ενώ παράλληλα καταφέρνει να κρατήσει έναν λόγο που αγγίζει τον ποιητικό. Χρησιμοποιώντας τον αγαπημένο του καμβά, την Αμερικάνικη επαρχία, πετυχαίνει μια ανάγλυφη απεικόνιση αποσύνθεσης όπου μέσα σε αυτήν παραθέτει μια άρτια δουλεμένη πλοκή για να οδηγήσει τους ήρωες στην τελική διάλυση.
λίγα λόγια από την σκηνοθέτιδα
Στον θεατρικό κόσμο του Σαμ Σέπαρντ, η οικογενειακή ζωή είναι όπως όλα, βίαια και αντιφατική, διαμορφωμένη από καταπιεσμένες δυνάμεις και σκοτεινά μυστικά. Η κατάρα στο «Η Κατάρα των Πεινασμένων» είναι η σκοτεινή πλευρά του αμερικανικού ονείρου. Χωρίς την εσωτερική δύναμη να απαλλαχτούν από το “δηλητήριο” που μολύνει τα μέλη της οικογένειας από γενειά σε γενειά, η οικογένεια Τέιτ έχει γίνει εύκολη λεία εξωτερικές κοινωνικές δυνάμεις που ανυπομονούν να εκμεταλλευτούν την αδυναμία τους. Το περιβάλλον φυλακίζει την οικογένεια με αξίες που επιβάλλονται από δικηγόρους, μεσίτες και άλλους. Έτσι βλέπουμε την απληστία να γίνεται εμμονή για τους χαρακτήρες του Σεπαρντ καθώς ποθούν το εύκολο κέρδος και τα υλικά οφέλη. Την ίδια στιγμή καταβροχθίζουν ο ένας τον άλλο μέσα από σχέσεις βασισμένες στην εκμετάλευση, την αποξένωση και τα ψέματα. Αυτός ο πόθος, ή “πείνα” κατά τον Σέπαρντ, είναι αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους στην απόλυτη κατάρρευση. Ψάχνοντας πάντα την σωτηρία έξω από αυτούς αντί να ψάξουν μέσα τους, για να συνειδητοποιήσουν ότι το πρόβλημα βρίσκεται μέσα μας. Όπως ο Ουέστον σχολιάζει πικρά “Προσπαθούσα να το βρω εκεί έξω και όλη την ώρα ήταν μέσα σ’ αυτό το σπίτι.”
«Η Κατάρα των Πεινασμένων» εκτός από οικογενειακή τριλογία (συμπεριλαμβανομένων των «Θαμμένο Παιδί» και «Η Δύση»), έχει χαρακτηριστεί και ως μία απόπειρα του Σέπαρντ για ελληνική τραγωδία. Σε αντίθεση όμως με την τραγωδία δεν υπάρχει εδώ Κάθαρση. Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απόφαση για δράση. Ο Σέπαρντ ξετυλίγει μια παράλογα μπλεγμένη σειρά γεγονότων, συχνά παραμορφωμένη μέσα από ένα πρίσμα μαύρου χιούμορ, χωρίς φανερή λογική συνέχεια αιτίας – αποτελέσματος. Ο Σέπαρντ βλέπει τη ζωή γεμάτη ασυνέχειες, έναν αγώνα μεταξύ συνειδητών και ασυνείδητων επιλογών που κάνει ο άνθρωπος κάθε στιγμή. Παραδόξως όμως, για τον Σέπαρντ οι επιλογές που κάνει κάποιος δεν είναι πάντα αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης αλλά υπαγορεύονται από σκοτεινές δυνάμεις που ξεπετάγονται από ένα μικρό περιθώριο της λογικής σκέψης. Εδώ ο Σέπαρντ επιβεβαιώνει την τραγική συνειδητοποίηση που βρίσκουμε στους αρχαίους Έλληνες. Η Έλλα στιγμιαία καταλαβαίνει αυτόν τον ανεξήγητο τρόμο όταν λέει, “Είναι κατάρα. Το νιώθω. Είναι αόρατη αλλά υπάρχει.”
Ίσως η τραγωδία στην σύγχρονη Αμερική δεν μπορεί να έχει Κάθαρση. Υπάρχει άλλωστε η ευρέως αποδεκτή άποψη ότι το μέλλον είναι απρόβλεπτο με μόνη σιγουριά την εξέλιξη των υλικών αγαθών και χωρίς το βάρος του παρελθόντος. Έχοντας αυτό το σημείο αναφοράς μπορεί πραγματικά να ξεφύγει κάποιος από το παρελθόν, γενετικό ή κοινωνικό; Ο Σέπαρντ θα έλεγε όχι και γι’ αυτό συχνά το αμερικανικό όνειρο μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτη.
Ελένη Σκότη
συντελεστές
Ελένη Σκότη
Γιώργος Χατζηνικολάου
Σκηνογράφος
Γιώργος Παλούμπης
Μεταφραστής – Συνεργάτης Σκηνοθεσίας
Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Φωτισμοί
Χριστιάνα Χατζηγρηγοριάδου
Βοηθός Σκηνοθέτιδας – Κουστούμια
διανομή
Ελένη Σκότη
Η Ελένη Σκότη γεννήθηκε στη Βηρυτό. Τα πρώτα χρόνια της ζωής της έζησε με την οικογένειά της σε διάφορες χώρες της Μέσης Ανατολής, πριν εγκατασταθούν στην Αμερική. Ξεκίνησε τις σπουδές της το 1979 στο American Academy of Dramatic Arts στη Νέα Υόρκη. Στη συνέχεια απέκτησε BA στις θεατρικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο της Sarah Lawrence στη Νέα Υόρκη, όπου δίδαξε ως βοηθός του Ken Cavender. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της το 1987 στο Royal Holloway and New Bedford College– London University, αποκτώντας Master Tεχνών στη Σκηνοθεσία. Μέχρι το 1989 εργάστηκε σε διάφορα θέατρα της Νέας Υόρκης, της Πενσιλβανίας και του Λονδίνου, είτε ως ηθοποιός είτε ως βοηθός σκηνοθέτη. Στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα. Από το 1993 έως το 1998 δίδαξε Αυτοσχεδιασμό και Υποκριτική στη Δραματική Σχολή Αρχή. Εργάστηκε επί σειρά ετών ως μόνιμη καθηγήτρια Υποκριτικής και Ρητορικής στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος-Deree και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ως καθηγήτρια Υποκριτικής. Σήμερα διδάσκει στο Studio Νάμα, στο θέατρο Επί Κολωνώ. To 1996 ίδρυσε με τον Γιώργο Χατζηνικολάου την Ομάδα Νάμα την οποία στέγασαν το 2000 στο θέατρο Επί Κολωνώ. Έχει σκηνοθετήσει έργα των Μαρζ Γκάλγκχερ, Άρα Γουάτσον, Λεν Τζέκινς, Τζόυς Κάρολ Όουτς, Λέοναρντ Μέλφι, Ντέηβιντ Μάμετ, Ερίκ Μπογκοσιάν, Λουντμίλα Ραζουμόβσκαγια, Σαμ Σέπαρντ, Ντάνιελ Μακ Άιβορ, Λέοναρντ Μέλφι, Γρηγορίου Ξενόπουλου, Τζων Πάτρικ Σένλεϋ, Γκιγιέρμο Έρας, Μάριο Βάργκας Λιόσα, Ματίας Άντερσον, Έιβερι Κόρμαν, Σέρχιο Μπλάνκο, Τέρενς Ράτινγκαν, Χάρολντ Πίντερ, Ντων Κινγκ, Τένεσι Ουίλιαμς, Αυγούστου Στρίντμπεργκ, Γιάννη Τσίρου, Λέοντος Τολστόι, Μάρτιν ΜακΝτόνα, Μορίς Πάνιτς, Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, Νταβίντ Ντεσόλα. Για τις σκηνοθεσίες της έχει λάβει διακρίσεις και βραβεία όπως το 1ο Βραβείο Σκηνοθεσίας του περιοδικού Αθηνόραμα για την παράσταση Αγαπητή Ελένα της Λουντμίλα Ραζουμόβσκαγια. Για τις σκηνοθεσίες της έχει λάβει διακρίσεις και βραβεία όπως το 1ο Βραβείο Σκηνοθεσίας του περιοδικού Αθηνόραμα για την παράσταση Αγαπητή Ελένα της Λουντμίλα Ραζουμόβσκαγια, 3ο Βραβείο σκηνοθεσίας από το Αθηνόραμα και 1ο Βραβείο από το All4fun για τον Άγριο σπόρο του Γιάννη Τσίρου, 1ο Βραβείο Σκηνοθεσίας για την παράσταση Η βασίλισσα της ομορφιάς του Μ.Μακντόνα.
Γιώργος Χατζηνικολάου
Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Ο Αντώνης Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε εικονοληψία και συμμετείχε, ως οπερατέρ, σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Από το 1982 στράφηκε οριστικά στον θεατρικό φωτισμό. Έχει συνεργαστεί με σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες. Επίσης, έχει συμμετάσχει σε μεγάλες πολιτιστικές διοργανώσεις, το Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας και το Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών (1986-1990). 2016: Φωτισμός της έκθεσης ζωγραφικής του Παναγιώτη Τέτση στο Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. 2015: Μελέτη και φωτισμός των εικαστικών εγκαταστάσεων του πάρκου γλυπτικής του Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών. 2003: Φωτιστική επιμέλεια του περιβάλλοντα χώρου της Εβδομάδας Θεατρικών Μονολόγων που διοργάνωσε η Πολιτιστική Ολυμπιάδα και φωτιστής των παραστάσεων Η Ανθρώπινη φωνή του Ζαν Κοκτό σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά με τη Φιλαρέτη Κομνηνού, Ο δρομέας της Παυλίνας Γαλανοπούλου σε σκηνοθεσία Νίκου Αλευρά με τον Χρήστο Τσάγκα, και Η Εβραία του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Νέλλης Καρρά με τη Μάνια Παπαδημητρίου. 2002: Φωτιστική επιμέλεια του περιβάλλοντα χώρου της Εβδομάδας Θεατρικών Μονολόγων που διοργάνωσε η Πολιτιστική Ολυμπιάδα και φω τιστής των παραστάσεων Οι ηλικίες του γελοίου σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη με τον Λάκη Λαζόπουλο και Τσερνομπίλ, ένα χρονικό του μέλλοντος σε σκηνοθεσία Άννας Βαγε νά και Δημήτρη Οικονόμου, που δόθηκαν στο πλαίσιο της Εβδομάδας. 2000: Εγκαίνια Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης. 1999: «Ιερή γη» Έκθεση Αγιογραφιών των Βαλκανίων στο Ζάππειο Μέγαρο.
