Ο Συνεργός

7 Μαρ, 2024 | κριτικές

Ο Συνεργός

7 Μαρ, 2024 | κριτικές

Ρεαλισμός, δυναμικές ερμηνείες και ένα καίριο θέμα στο πρώτο δείγμα γραφής του καλού ηθοποιού που εδώ αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία του.

Το πρώτο δείγμα γραφής του Γιώργου Χριστοδούλου, που έχει αναλάβει και το σκηνικό του ανέβασμα, καταπιάνεται με ένα δύσκολο, καίριο θέμα, υπαγορευμένο προφανώς από την γύρω πραγματικότητα (μάλιστα, αφορμή στάθηκε ένα πραγματικό γεγονός): Σε μια πόλη της ελληνικής επαρχίας, ένας νεαρός άνδρας (Θάνος) σκοτώνει από ζηλοφθονία τη σύντροφό του (Βίκη). Το ενδιαφέρον του συγγραφέα στρέφεται κυρίως στο γεγονός της συνέργειας και της συγκάλυψης -δηλαδή στον ξάδερφο του θύτη (Αποστόλης), που τον βοηθάει να εξαφανίσουν τη σωρό της γυναίκας- και από εκεί και πέρα σε ό,τι ακολουθεί: στο μυστικό και τις ενοχές που τον βαραίνουν, στο πώς επηρεάζεται η σχέση του με τη δική του σύντροφο (Τασούλα), η οποία θα μάθει κι αυτή το τρομερό γεγονός, αλλά δεν θα μιλήσει.

Ο συνεργός

Δομνίκη Μητροπούλου©

Η συγγραφική φιλοδοξία είναι μεγάλη, καθώς επιχειρεί να βυθιστεί και να ακτινογραφήσει ένα ζοφερό κλίμα, όχι τόσο της ψυχολογίας του θύτη (που έχει μικρότερο ρόλο, αλλά είναι ενδιαφέρον πώς αποτυπώνεται ως ένας άνθρωπος σχεδόν περήφανος για την πράξη του), όσο αυτής του “Συνεργού” και της συντρόφου του, δηλαδή στο πέπλο της σιωπής που απλώνεται πάνω από την πράξη της γυναικοκτονίας – ενώ η παρουσία της μητέρας του θύματος, που ψάχνει απαντήσεις, προσφέρει το πεδίο για να εκφραστεί ένα σχόλιο για την πίεση της κλειστής κοινωνίας και της οικογένειας, που συντρίβουν, κάποιες φορές με τραγικά αποτέλεσματα, την ελεύθερη βούληση των γυναικών. Είναι ενδιαφέρουσα αυτή η μετατόπιση του ενδιαφέροντος στο περιβάλλον του θύτη -στην ευθύνη αυτών που δεν μίλησαν- που διανθίζεται και με τον απόηχο της υπόθεσης στα ΜΜΕ, αν και σε σημεία η δραματουργική αφορμή δείχνει να ξεπερνάει τη συγγραφική ικανότητα. Έτσι, ενώ το έργο εξελίσσεται δυναμικά, τελικά φτάνει στο φινάλε με κάποια αμηχανία, όταν επιχειρεί να δώσει απαντήσεις όσον αφορά στη στάση της σιωπής, ή όταν οδηγεί τη μητέρα σε μια μάλλον γρήγορη συγχώρεση.

Ο συνεργός

Δομνίκη Μητροπούλου©

Η παράσταση, παρ’ όλ’, αυτά, έχει ατμόσφαιρα και δυναμισμό, σε βάζει μέσα στο ζοφερό κλίμα και σε σημεία χτυπάει σαν γροθιά στο στομάχι. Ωραίες, ζωηρές ερμηνείες και από τους τέσσερις ηθοποιούς: τον Χρήστο Κοντογεώργη (Αποστόλης), που καταρρέει εσωτερικά υπό το βάρος του μυστικού, ενώ τον συνδέει και πολύ καλή χημεία με τη Μαρία Προϊστάκη  (Τασούλα), τη Φανή Παναγιωτίδου, που έχει πολύ ωραίες στιγμές στο ρόλο της μητέρας, και τον Γιώργο Τριανταφυλλίδη στον ρόλο του επηρμένου, κυνικού Θάνου. Αν και με τα απολύτως απαραίτητα, ωραίο το λευκό σκηνικό (Αλέξανδρος Γαρνάβος, Τζίνα Ηλιοπούλου), που θα λερωθεί από χώμα, σαν ο τόπος συγκάλυψης να εισβάλει στο σπιτικό του Αποστόλη και της Τασούλας, ενώ και τα βίντεο που εισβάλλουν στη δράση (Δομνίκη Μητροπούλου, Αλέξης Ορφανίδης), λειτουργούν ωραία πότε ως φλας μπακ πότε σε ρόλο ΜΜΕ. Η μουσική επιμέλεια του Γιάννη Λατουσάκη φορτίζει το ήδη επιβαρυμένο κλίμα.

Πηγή: Τώνια Καραόγλου, athinorama, 03/11/2022

Μαρία Αναματερού