Το 4.48 Psychosis μοιάζει να είναι ο αγωνιώδης επιθανάτιος ρόγχος της Sarah Kane αφού ένα χρόνο μετά την συγγραφή του θα αυτοκτονήσει στην ψυχιατρική κλινική όπου νοσηλευόταν με βαριά κατάθλιψη.

Προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ του θέλω και δεν θέλω, ναι αλλά όχι, υπακούω αλλά αντιδρώ, ο διαταραγμένος ψυχισμός της Sarah Kane, εγκλωβίζεται σε ένα φαύλο κύκλο διπλών μηνυμάτων, με δυσνόητες συμπεριφορές, που ενδύονται τον γυμνό ρεαλισμό της παράνοιας, φέρνοντας συγκρούσεις, απελπισία, πόνο, και ματαίωση.

Από την άλλη, οι παγκοσμίου φήμης ερμηνεύτριες παρά την αυτοκαταστροφική τους διάθεση και την συνειδητή ή ασυνείδητη απόφαση τους να κόψουν το νήμα της ζωής τους, ζωντανεύουν μέσα από τα τραγούδια τους, δίνοντας την δική τους συμβολιστική σημειολογία.

“να επιτυγχάνω στόχους και φιλοδοξίες/ να ξεπερνώ εμπόδια και να επιτυγχάνω υψηλές επιδόσεις/ να αυξάνω τον αυτοσεβασμό με την επιτυχή άσκηση του ταλέντου/ να υπερνικώ τους αντιπάλους/ να ασκώ έλεγχο και επιρροή στους άλλους/ να υπερασπίζω τον εαυτό μου/ να υπερασπίζω τον ψυχολογικό μου χώρο/ να δικαιώνω το εγώ/ να προσελκύω την προσοχή/ να φαίνομαι και να ακούγομαι/ να συγκινώ, να καταπλήσσω, να γοητεύω, να αιφνιδιάζω, να διεγείρω, να ψυχαγωγώ, να διασκεδάζω ή να ξελογιάζω τους άλλους/ να είμαι ελεύθερη από κοινωνικούς περιορισμούς/ να αντιστέκομαι στην καταπίεση και στον καταναγκασμό/ να είμαι ανεξάρτητη και να δρω ανάλογα με τις επιθυμίες μου/ να περιφρονώ τους τύπους/ να αποφεύγω τον πόνο/ να αποφεύγω την ντροπή/ να ξεπλένω παλιές ταπεινώσεις αναλαμβάνοντας εκ νέου δράση/ να διατηρώ τον αυτοσεβασμό μου/ να καταστέλλω το φόβο/ να ξεπερνώ την αδυναμία/ να ανήκω/ να είμαι αποδεκτή/ να πλησιάζω και να επικοινωνώ ευχάριστα με τους άλλους/ να συνομιλώ φιλικά, να λέω ανέκδοτα, να ανταλλάσσω συναισθήματα, ιδέες, μυστικά/ να επικοινωνώ, να συνομιλώ/ να γελάω και να κάνω καλαμπούρια/ να κερδίζω τη στοργή του επιθυμητού Άλλου/ να προσκολλώμαι και να παραμένω πιστή στον Άλλο/ να απολαμβάνω αισθησιακές εμπειρίες με αυτόν τον καθεξόμενο Άλλον/ να τρέφω, να βοηθώ, να προστατεύω, να ανακουφίζω, να παρηγορώ, να υποστηρίζω/ να νοσηλεύω ή να θεραπεύω/ να με τρέφουν, να με βοηθούν, να με προστατεύουν, να με ανακουφίζουν, να με παρηγορούν, να με υποστηρίζουν, να με νοσηλεύουν ή να με θεραπεύουν/ να σχηματίζω αμοιβαίως ευχάριστες, μόνιμες, συνεργατικές και ανταποδοτικές σχέσεις με τον Άλλον, με έναν όμοιο/ να με συγχωρούν/ να με αγαπούν/ να είμαι ελεύθερη”

Η Σάρα Κέιν (Sarah Kane, 3 Φεβρουαρίου 1971 – 20 Φεβρουαρίου 1999) ήταν Αγγλίδα θεατρική συγγραφέας. Τα έργα της έχουν ως αντικείμενο τη λυτρωτική αγάπη, τη σεξουαλική επιθυμία, τον πόνο, τα βασανιστήρια – σωματικά και ψυχολογικά – και τον θάνατο. Χαρακτηρίζονται από ποιητική ένταση, απλή γλώσσα, την εξερεύνηση της θεατρικής μορφής και, στα πρώιμα έργα της, από τη χρήση ακραίων και βίαιων ενεργειών στη σκηνή.[9] Η ίδια η Κέιν, καθώς και οι μελετητές της δουλειάς της, όπως ο Γκράχαμ Σόντερς, εντοπίζουν μέρος της έμπνευσής της στο εξπρεσιονιστικό θέατρο και στην αγγλική αναγεννησιακή τραγωδία.[10] Ο κριτικός Άλεξ Σιρζ αντιλήφθηκε το έργο της ως μέρος αυτού που η ίδια είχε ονομάσει θέατρο In-Yer-Face, μια μορφή δράματος που έσπασε τις συμβάσεις του νατουραλιστικού θεάτρου.[11] Η δημοσιευμένη δουλειά της Κέιν περιλαμβάνει πέντε θεατρικά έργα, μία ταινία μικρού μήκους (Skin) και δύο άρθρα στην εφημερίδα “The Guardian”.

Αυτοκτόνησε στις 20 Φεβρουαρίου 1999 στο νοσοκομείο King’s College, σε ηλικία 28 ετών.