Τρίτη 28 Μαΐου στις 20:15 &
Τετάρτη 29 Μαΐου στις 22:00
1
Συντελεστές:
θεατρική ομάδα: SAB-Cult
Πιάνο:
Θάνος Παπαχρήστου
Αυτοσχεδιάζουν:
Βασιλική Κίσσα,
Σουζάνα Βαρτάνη,
Άννα Πατρικίου
Ένα αυτοσχεδιαστικό project για τρεις ηθοποιούς και ένα
πιάνο.
Tρία γυναικεία πρόσωπα. Τρεις πολύ
διαφορετικές ιστορίες.
Το κοινό θέτει τα ερωτήματα. Οι απαντήσεις, χτίζουν τις τρεις
ηρωίδες που θα ξεδιπλώσουν πτυχές της προσωπικότητας τους, καθώς
διηγούνται τη δική τους ιστορία.
Η παράσταση
"Γνωριζόμαστε;" των SAB-Cult (Βασιλική Κίσσα, Σουζάνα Βαρτάνη
και Άννα Πατρικίου) είναι ένα αυτοσχεδιαστικό project, στο οποίο
οι ηθοποιοί καλούνται να δημιουργήσουν τον προσωπικό τους ήρωα
και την ιστορία του, μέσα από τις ερωτήσεις που θα τους θέσει το
κοινό. Χαρακτήρες που γεννιούνται εκείνη τη στιγμή και
αλληλεπιδρούν με μοναδικά εργαλεία το σώμα, τη φωνή και τη
μουσική του Θάνου Παπαχρήστου (πιάνο).
Η παράσταση βασίζεται πάνω σε ιστορίες- αναμνήσεις παππούδων και
γιαγιάδων που τους ζητήθηκε να θυμηθούν μια ιστορία που σημάδεψε
τη ζωή τους. Επιλέγονται ιστορίες που είναι συνδεδεμένες με
ιστορικά γεγονότα της Ελλάδας και όχι μόνο. Πως βγαίνει στην
επιφάνεια μέσα απ αυτές τις αναμνήσεις, ένας πρότερος εαυτός,
νέος, γεμάτος ενέργεια, που ερωτεύεται, ελπίζει, ονειρεύεται; Οι
ηλικιωμένοι πρωταγωνιστές των ιστοριών θυμούνται μέσα από
δύσκολες εποχές (πόλεμος, εμφύλιος, μετανάστευση). Άνθρωποι από
διαφορετικές περιοχές, διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο,
διαφορετικές επιλογές και περιβάλλον, έχουν τελικά αυτό το κοινό
χαρακτηριστικό στις ιστορίες τους: την αναζήτηση της ευτυχίας!
Ένας «ύμνος» στον έρωτα, στη γυναίκα, και στην «κοινωνική
ορνιθολογία» μέσα από την ποιητική ματιά ενός, ή μάλλον δύο,
γυναικών κλόουν.
Εκ διαμέτρου αντίθετες μα εξωφρενικά αλληλοεξαρτώμενες. Το μόνο
ίσως κοινό τους χαρακτηριστικό τους, η συνεχής ΕΜΜΟΝΗ τους με
ευτελή αντικείμενα, τα οποία πάντα πρωτοστατούν και τελικά
αποκαλύπτουν τον αλλόκοτο χαρακτήρα τους και συνθέτουν την
ιστορία τους. Το Kraaou! είναι μια ωδή στα κοράκια, ένας
ύμνος στα πουλιά, ένα ατέρμονο κυνήγι σε ό,τι τις τρομάζει, τις
υπνωτίζει, τις ορίζει, τις ξεσηκώνει και τελικά τις απογυμνώνει
,τις ενδυναμώνει και τις σκιαγραφεί.
Κάτι λείπει, κάτι θα λείπει πάντα. Η έλλειψη δημιουργεί
χειρονομίες, λόγια, γέλια. Ακόμα και η απέραντη αγάπη των δυο
αδερφών δεν κατάφερε να εξαλείψει την έλλειψη. Δυο αντίθετοι
κόσμοι που βρίσκουν το σημείο συνάντησής τους στην ανάμνηση και
την αναπαράσταση της παιδικής τους ηλικίας. Ένας αγώνας
επιβίωσης. Η λύτρωση που έρχεται μέσω του άλλου. Ένα παράθυρο
προς την ελευθερία που ανοίγουν μαζί.
Κείμενο: Η ομάδα
Σκηνοθεσία: Ιφιγένεια Γρίβα
Σκηνικά/Κοστούμια: Η ομάδα
Μουσική: Η ομάδα
Φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος
Φωτογραφίες: Αναστασία Λιάπη,
Φωτογραφία σκίτσο: Μαρία Νίκα,
Άρης Τρουπάκης
Ήταν
ένα καλοκαιρινό πρωινό. Ο αέρας
φυσούσε απαλά, αλλά ο ήλιος έκαιγε δυνατά. Όλα έμοιαζαν στη θέση
τους μιας και όλα είχαν ησυχάσει από την βουή του κόσμου. Ο
καφές περίμενε πάνω στο τραπέζι και το φαγητό είχε αρχίσει να
ψήνεται.. το βλέμμα που έπεσε ακαθόριστα έξω από το παράθυρο
χάθηκε όταν ένα τηλεφώνημα είχε την ερώτηση: Μια μυγδαλιὰ και
δίπλα της, εσύ. Μα πότε ανθίσατε; Η απρόσμενη επιστροφή στο
σπίτι των παιδικών χρόνων θα γεμίσει τις ζωές των ηρώων με όλα
όσα είχαν αφήσει στη λήθη. Βαρύς.
Μ ένα κεφάλι σαν αυγό Χωρίς μάτια χωρίς χαρακτηριστικά.
Ξαναγυρίζεις
Ουκρανία τέλη δεκαετίας 90. H διάσπαση της σοβιετικής ένωσης
βρίσκει τη χώρα ανεξάρτητη αλλά κατεστραμμένη οικονομικά. Σε ένα
μικρό χωριό μεγαλώνει ο Αντρέι προσπαθώντας να κατανοήσει τις
αλλαγές που συμβαίνουν γύρω του. Την ανεργία, την κρίση, τους
φίλους του αλλά και τον ίδιο που αλλάζει κατά τη διάρκεια της
εφηβείας. Μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια τοξική, εθισμένη σε
ουσίες και στη θρησκευτική πίστη, αποξενωμένος από τους φίλους
και το εκπαιδευτικό σύστημα, βρίσκει παρηγοριά σε ένα δέντρο.
Όνειρό του να γυρίσει τον κόσμο με το ποδήλατο του και να γίνει
συγγραφέας. Και κάπου εκεί... η πραγματικότητα μπερδεύεται με τη
φαντασία και το δέντρο γίνεται γι αυτόν φίλος, οικογένεια,
σύμμαχος στα όνειρα του. Σκαρφαλωμένος στα κλαδιά του αφηγείται
την ιστορία του και βρίσκει τη γαλήνη που αποζητούσε.
Η παράσταση βασίζεται πάνω σε ιστορίες- αναμνήσεις παππούδων και
γιαγιάδων που τους ζητήθηκε να θυμηθούν μια ιστορία που σημάδεψε
τη ζωή τους. Επιλέγονται ιστορίες που είναι συνδεδεμένες με
ιστορικά γεγονότα της Ελλάδας και όχι μόνο. Πως βγαίνει στην
επιφάνεια μέσα απ αυτές τις αναμνήσεις, ένας πρότερος εαυτός,
νέος, γεμάτος ενέργεια, που ερωτεύεται, ελπίζει, ονειρεύεται; Οι
ηλικιωμένοι πρωταγωνιστές των ιστοριών θυμούνται μέσα από
δύσκολες εποχές (πόλεμος, εμφύλιος, μετανάστευση). Άνθρωποι από
διαφορετικές περιοχές, διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο,
διαφορετικές επιλογές και περιβάλλον, έχουν τελικά αυτό το κοινό
χαρακτηριστικό στις ιστορίες τους: την αναζήτηση της ευτυχίας!
Όλα ξεκινούν μέσα σε ένα τσίρκο. Ο ΕΚΕΊΝΟΣ αποτελεί ένα μεγάλο
ερωτηματικό. Δεν έχει ταυτότητα γιατί δε θέλει να έχει
ταυτότητα. Το ταλέντο του είναι να δέχεται με ευχαρίστηση
χαστούκια από το κοινό. Αυτό το ταλέντο του δίνει τη θέση που
επιθυμεί τόσο πολύ. Με την ένταξή του στο θίασο προκαλεί πολλές
ανατροπές. Ο ΕΚΕΊΝΟΣ είναι η αφορμή της αποκάλυψης όλων των
ιστοριών και τέλος και της δικής του
Αληθινές ιστορίες και θρύλοι από την ακριτική Σαμοθράκη
ξετυλίγονται πάνω στη σκηνή. Ιστορίες ανθρώπων του σήμερα και
του χθες σκιαγραφούν το πανέμορφο και μυστηριακό νησί του
θρακικού πελάγους. Σε μία σπονδυλωτή παράσταση όπου
εναλλάσσονται το γέλιο με το κλάμα, η ανάγκη που τελικά
γεννιέται είναι μία...Να πας Σαμοθράκη.
Θα μπορούσαν να ζουν στην ίδια, μουντή, πολυκατοικία. Ή στην
ίδια φυλακή. Δώδεκα γυναίκες και ένας σκύλος. Είναι η στιγμή
τους. Θα μας πουν την ιστορία τους. Προσπαθούν να ενταχθούν ή να
ξεφύγουν από το συμβατικό φόντο που τους επιβάλλεται. Από πού
αντλεί έμπνευση μια ιδιοφυής συγγραφέας; Θα καταφέρει η Σ. να
συναρμολογήσει το παζλ; Από πόσα σημεία αποτελείται η γη όταν
δεν υπάρχει πια η χώρα σου στο χάρτη; Τέσσερις θεατρίνες στα
πρόθυρα νευρικής κρίσης. Πόσο μπορεί να σε τραυματίσει το
μαχαίρι του βουτύρου; Μαμά! Να σε κεράσω ένα τσιγάρο; Καρελάκι;
Ή Εκλαιράκι; Ιστορίες που κινούνται μεταξύ καθημερινότητας,
χιούμορ και έρωτα. Από 6 νέους συγγραφείς και το μάθημα
«Υποκριτική σε κείμενα in progress».
Η απώλεια, η μοναξιά, ο πόνος, η δυσκολία να ξεφύγεις από μια
στιγμή, να σβήσεις μια εικόνα, να ξεχάσεις μια λέξη, να
αποδεχτείς μια κατάσταση, σε κάνουν να ζεις σε μια πόλη
φαντασμάτων και να χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα. Τα
πάντα κινούνται γύρω από την σφαίρα των αναμνήσεων και των
φαντασιώσεων, τίποτα όμως ζωντανό δεν συμβαίνει στην ζωή σου.
Κύρια διαφορά του ανθρώπου από τον λύκο είναι ότι ο τελευταίος
θα κυνηγήσει μόνο αν πεινάσει. Στην σύγχρονη κοινωνία, όπου οι
ανάγκες είναι σχεδόν λυμένες, το κυνήγι αποτελεί μια πράξη
πολιτική. Μοιραία οδηγεί σε συγκρούσεις όπου η σχέση θηρευτή
και θηράματος μπορεί να αντιστραφεί.
«Δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν αγαπώ» είπε η σοφόκλεια
Αντιγόνη, οκτακόσια περίπου χρόνια πριν τη συγγραφή του CODEX
FLORIAE. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια αργότερα, το ερώτημα παραμένει.
Μπορεί ένας από τους πιο σκοτεινούς και θυελλώδεις έρωτες στην
ιστορία του Χριστιανισμού να δώσει την απάντηση;
Πρόκειται για μία διασκευή του θεατρικού έργου του Γάλλου
νομπελίστα Αλμπέρ Καμύ. Μεταφέρουμε το έργο στη σύγχρονη
κοινωνία. Είναι μία απεικόνιση ενός μικρόκοσμου, εντός του
οποίου τίθεται η έννοια της δικαιοσύνης. Ο καθένας την
εισπράττει με βάση τους δικούς του ηθικούς κώδικες. Στο έργο,
όπως και στη ζωή, υπάρχουν διαφορετικοί χαρακτήρες. Κάποιοι
είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τα πάντα και άλλοι επιστρατεύουν τις
ηθικές τους αξίες και απομακρύνονται από οτιδήποτε θεωρούν
ακραίο. Και φυσικά όλοι στο τέλος πληρώνουν το αντίτιμο των
επιλογών τους. Κυριότερη τιμωρία : ανακαλύπτουν ποιοι πραγματικά
είναι. Φαινομενικά όλοι οι ήρωες έχουν έναν κοινό στόχο, ωστόσο
ο τρόπος που τον αντιλαμβάνονται ποικίλει. Αξίζει να θυσιάσεις
την αγάπη για μια ιδέα; Επαναστατείς για να είσαι ελεύθερος ή
μήπως έτσι εγκλωβίζεις ο ίδιος τον εαυτό σου περισσότερο;
Η Πωλίνα και η Ρεβέκκα, εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες,
μα συνάμα με την ίδια παιδικότητα, συναντιούνται. Μέσα από την
πιο αλλόκοτη συζήτηση καταλήγουν στα πιο βαθιά ερωτήματα. Η
Ρεβέκκα αναρωτιέται και η Πωλίνα διστάζει. Θα φτάσουν ποτέ στη
λίμνη;
-Έχετε το προαίσθημα πως θα σας συμβεί κάτι βίαιο;
-Το γεγονός αυτό καθαυτό θα μου φανεί φυσικό.
-Φοβάστε;
-Αν με συντροφέψετε στην αναμονή μου θα το διαπιστώσετε.
Αυτή είναι η αρχή μιας ιδιόμορφης φιλίας ανάμεσα στον Τζον
Μάρτσερ και στη Μαίη Μπάρτραμ. Ένα μυστικό που τους ενώνει και
απομακρύνει συνάμα, αποτελεί την αφετηρία της σύμπλευσής τους.
Μα η μάχη ενάντια στο «Θηρίο» είναι ατομική και ο καθένας
επιβιώνει με τα δικά του όπλα.
Ένας συγγραφέας προσπαθεί να ολοκληρώσει το αστυνομικό του
μυθιστόρημα. Έγκλειστος και εγκάθειρκτος σε μια επαναλαμβανόμενη
καθημερινότητα, βιώνει την ιδιόμορφη ψυχεδέλεια μιας
προσωπικότητας που ζει σε πολλαπλές πραγματικότητες. Ψευδαίσθηση
ή αλήθεια, η διαδρομή του σε ένα σκληρό και άδικο κόσμο οδηγεί
σε ένα σταυρικό μαρτύριο. Η Ανάσταση παραμένει ζητούμενο σ' αυτό
τον σύγχρονο κύκλο των παθών.
Στο φαντασιακό κόσμο κάποιας πριγκιπικής αυλής, τίθεται το
ερώτημα ανάμεσα σε έναν Πρίγκιπα και μία νεαρή Κόμισσα για το αν
οι άντρες ή οι γυναίκες έδωσαν πρώτοι το παράδειγμα της απιστίας
στον έρωτα. Ο πρίγκιπας αποκαλύπτει πως το ίδιο ερώτημα είχε
απασχολήσει στο παρελθόν και τον πατέρα του, ο οποίος αποφάσισε
να λύσει την απορία του μέσω ενός πειράματος, με ζωντανά
ανθρώπινα πλάσματα, δύο αγόρια και δύο κορίτσια, που από βρέφη
ανατράφηκαν χωριστά, δίχως να έχουν επαφή με άλλα όντα πέρα από
δύο ορισμένους από τον ίδιο, υπηρέτες - παιδαγωγούς. Ο Πρίγκιπας
αποφασίζει, λοιπόν, να βγάλει στον πραγματικό κόσμο αυτά
τα τέσσερα παιδιά για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τις σχέσεις
που θα αναπτύξουν μεταξύ τους, καθώς εκείνα θα απαντούν σε ένα
ερώτημα που δεν τους έχει ποτέ τεθεί.
Τρία αγόρια μέσα από την αναπαράσταση του μύθου του Ίκαρου
αφηγούνται μια ιστορία ενός παιδικού πάρτυ γενεθλίων. Ένας φόρος
τιμής στα παιδικά τραύματα, της βίαιης πτώσης από την φαντασία
στην πραγματικότητα. Στη βίαιη ενηλικίωση, επηρεασμένη από
πατριαρχικά κοινωνικά πρότυπα. Πότε ενηλικιώνομαι πραγματικά; Τι
σημαίνει ενηλικιώνομαι; Πώς αξίζει να ζω;
Μία νέα και όμορφη χήρα, η Έλενα Ποπόβα εδώ και μήνες πενθεί τον
χαμό του άντρα της Νικολάι. Κλεισμένη ερμητικά στους τέσσερις
τοίχους του σπιτιού της, δέχεται μια απρόσμενη επίσκεψη. Είναι ο
κτηματίας Γκρηγκόρι Στεπάνοβιτς Σμηρνώφ ο οποίος απαιτεί με
κάπως άκομψο τρόπο τα λεφτά που του χρωστούσε ο σύζυγός της. Η
νεαρή χήρα αναστατώνεται με τις απόψεις και τη συμπεριφορά του
και η σύγκρουση ανάμεσά τους είναι αναπόφευκτη
Ένα έργο με στόχο να φωτογραφίσει τις σχέσεις των ανθρώπων σε
ανόμοιες και δύσκολες συνθήκες. Έξι σκηνές που μελετούν την
πραγματική και ενίοτε σκοτεινή φύση του ανθρώπου. Έρμαια της
τυχαιότητας και των συναισθημάτων σε ένα σύμπαν πιθανοτήτων.
Είμαστε μαζί, μοναχικοί ή μόνοι τελικά;
ηλεκτρονική αγορά
