Η παράσταση «Toxicity», η οποία θα παρουσιαστεί στις 21 και 22 Ιουνίου στο θέατρο Επί Κολωνώ, «έχει επιρροές από το in your face theater και τον πειραγμένο νατουραλισμό της Σάρα Κέιν και του Μάρτιν ΜακΝτόνα σε συνδυασμό με το γλωσσολογικό παιχνίδι του Ντέιβιντ Μάμετ», μας εξηγεί στη συνέντευξή της στο catisart.gr η Ομάδα Ran.
To «Toxicity», που θα παιχτεί την Παρασκευή 21 Ιουνίου και το Σάββατο 22 Ιουνίου, στο πλαίσιο του φεστιβάλ Off Off Athens, έχει γραφτεί από τους Γιώργο Νικολόπουλο – Μαρία Δαμασιώτη, πραγματεύεται δε τον εγκλεισμό και πού οδηγεί αυτός τους ανθρώπους.
Παρακολουθούμε «τρεις κρατούμενες, τρεις γυναίκες στη φυλακή αντιμέτωπες με οριακές συνθήκες. Και οι τρεις παρασυρμένες από τις δικές τους εμπειρίες και τους δικούς τους δαίμονες προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε συνθήκες πίεσης, παλεύουν να πιστέψουν σε αυτές τις ίδιες μα πιο πολύ παλεύουν να εμπιστευτούν τους άλλους. Αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στην αλληλεγγύη και τον ατομικισμό, θέλουν να πιστέψουν σε κάτι αλλά ο εγκλεισμός και η στέρηση της πραγματικότητας λειτουργούν παραμορφωτικά».
Η Ομάδα Ran θέτει επί τάπητος μια σειρά από καθοριστικά ερωτήματα: Τελικά θα καταφέρουν οι τρεις κρατούμενες να αντιδράσουν και να στραφούν στην ένωση; Ή θα βυθιστούν στις πιο σκοτεινές σκέψεις τους και τα κατώτερα ένστικτά τους;
«Θα θέλαμε να καλέσουμε τον κόσμο να έρθει να δει την παράσταση και να στοχαστεί μαζί μας πάνω στα ζητήματα που προσπαθούμε να φέρουμε επί σκηνής», τονίζει η ομάδα, επισημαίνοντας πως «η τέχνη και η κοινωνία είναι συγκοινωνούντα δοχεία και η μία γεννάει αυτό που κυοφορεί η άλλη».
«Toxicity»
Τρεις κρατούμενες. Ένα κελί. Ένα σχέδιο. Ο εγκλεισμός, η στέρηση της πραγματικότητας, λειτουργεί παραμορφωτικά και δίνει στα πράγματα άλλη βαρύτητα. Τα κατώτερα ένστικτα, τα συναισθήματα, οι σκοτεινές σκέψεις διογκώνονται και γίνονται δαίμονες. Μία παρατήρηση του ανθρώπου σε οριακές συνθήκες.
Συντελεστές:
Θεατρική ομάδα: Ran
Συγγραφέας: Γιώργος Νικολόπουλος, Μαρία Δαμασιώτη
Σκηνοθεσία: Γιώργος Νικολόπουλος
Δραματουργία: Γιώργος Νικολόπουλος, Μαρία Δαμασιώτη
Σκηνογραφία και ενδυματολογία: Σοφία Παππά
Φωτισμοί: Κωνσταντίνα Ποντίκη
Κίνηση: Υρώ Γαβριατοπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Βαγγέλης Αμπατζής, Κωνσταντίνος Σιώζος
Φωτογραφίες / Trailer: Ορέστης Τσιτούρης
Ερμηνεύουν: Ασημίνα Αναστασοπούλου, Αλεξάνδρα Μαρτίνη, Φανή Ξενουδάκη
Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά
Το όνομα της ομάδας σας πώς προέκυψε;
Το όνομα της ομάδας είναι εμπνευσμένο από την ταινία Ran του Akira Kurosawa. Είναι μία ιαπωνική λέξη που σημαίνει εξέγερση και επανάσταση.
Από πού ξεκίνησε η ιδέα της ομάδας;
Το κείμενο έχει γραφτεί εδώ και αρκετό καιρό από τη Μαρία Δαμασιώτη και τον Γιώργο Νικολόπουλο και υπήρχε η διάθεση να πραγματωθεί και να γίνει παράσταση. Μέσα από αυτή τη διαδικασία βρεθήκαμε μαζί άτομα, που μέσα από τα κοινά μας και τις διαφορές μας, έχουμε κοντινές σκέψεις για τον λόγο που θέλουμε να κάνουμε τέχνη.
Τι είναι αυτό που σας ενώνει;
Είμαστε άτομα με κοινή κοσμοθεωρία και οπτική στα πράγματα. Κάποιοι γνωριζόμασταν από πριν, κάποιοι γνωριστήκαμε τώρα. Αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι που μας εκφράζει. Με όρεξη, σεβασμό και εκτίμηση πιάσαμε ένα έργο και μια θεματική που μας αφορά πολύ. Έχουμε κοινή οπτική στο πώς βλέπουμε το θέατρο και έτσι ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί.
Γιατί επιλέξατε να συμμετάσχετε στο φεστιβάλ Off Off Athens;
Πιστεύουμε πως το «Toxicity» είναι ένα έργο που ταιριάζει με το ύφος του συγκεκριμένου φεστιβάλ καθώς έχει επιρροές από το in your face theater και τον πειραγμένο νατουραλισμό της Σάρα Κέιν και του Μάρτιν ΜακΝτόνα σε συνδυασμό με το γλωσσολογικό παιχνίδι του Ντέιβιντ Μάμετ. Έτσι πιστεύουμε πως είναι ένας καλός χώρος και χρόνος για το ντεμπούτο του συγκεκριμένου έργου.
Η παράστασή σας τι πραγματεύεται;
ΟΣτην παράσταση ακολουθούμε τρεις κρατούμενες, τρεις γυναίκες στη φυλακή αντιμέτωπες με οριακές συνθήκες. Και οι τρεις παρασυρμένες από τις δικές τους εμπειρίες και τους δικούς τους δαίμονες προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε συνθήκες πίεσης, παλεύουν να πιστέψουν σε αυτές τις ίδιες μα πιο πολύ παλεύουν να εμπιστευτούν τους άλλους. Αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στην αλληλεγγύη και τον ατομικισμό, θέλουν να πιστέψουν σε κάτι αλλά ο εγκλεισμός και η στέρηση της πραγματικότητας λειτουργούν παραμορφωτικά. Τελικά θα καταφέρουν να αντιδράσουν και να στραφούν στην ένωση; Ή θα βυθιστούν στις πιο σκοτεινές σκέψεις τους και τα κατώτερα ένστικτά τους;
Ποιοι είναι οι κύριοι λόγοι που θα προτείνατε στο κοινό, ώστε να παρακολουθήσει την παράστασή σας στο Φεστιβάλ;
Η παράσταση πραγματεύεται τον εγκλεισμό και πού οδηγεί τους ανθρώπους. Το θέμα δεν είναι μακριά από μας, αν σκεφτούμε την περίοδο της καραντίνας και τον εγκλεισμό που ακολούθησε. Αυτή η περίοδος δεν έχει τελειώσει αφού άφησε πολλά κουσούρια και καταστάσεις που ακόμα καλούμαστε να διαπραγματευτούμε. Στην παράστασή μας βλέπουμε τρεις ανθρώπους να περνάνε από όλα τα στάδια αυτού του εγκλεισμού. Ένας λόγος λοιπόν για να έρθει κάποιος να δει την παράσταση είναι για να δει ίσως πού είναι ικανός ο καθένας από μας να φτάσει όταν βρίσκεται σε μια συνθήκη διαρκούς πίεσης. Ένας άλλος λόγος είναι η συνθήκη της φυλακής. Τα σωφρονιστικά ιδρύματα στην Ελλάδα δεν είναι όπως τα βλέπουμε στις ταινίες. Δείχνουμε μια πλευρά, λοιπόν, μετά από έρευνα, κάποιων ανθρώπων που ζουν πολύ κοντά μας αλλά αγνοούμε τελείως τις συνθήκες ζωής τους.
Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας;
Ζούμε σε μια περίοδο που όλος ο πλανήτης βλέπει με τα μάτια του να εκτυλίσσεται η γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να υποκύψουμε στη συστηματική προσπάθεια τού να θεωρούμε αυτά το προβλήματα ως ξένα στην καλύτερη και ως ανύπαρκτα στη χειρότερη. Αν καταργηθεί η αντίδραση ως αντανακλαστικό και η συλλογικότητα ως ανάγκη ο άνθρωπος μοιραία θα καταλήξει στην απογοήτευση και την ιδιώτευση και εν τέλει στην ανυπαρξία. Θέλουμε να πιστεύουμε πως βρισκόμαστε ακόμα μακριά από αυτό, με τις εικόνες της αλληλεγγύης και της αντίστασης από όλον τον κόσμο να φωτίζουν το σκοτάδι των ημερών μας.
Έχει επηρεάσει η εποχή την παράστασή σας;
Το έργο μας διαδραματίζεται σε μια φυλακή αλλά θα λέγαμε πως είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Ναι, έχουμε επηρεαστεί από την κοινωνία και την εποχή μας. Αφού δυστυχώς υπάρχουν και στην κοινωνία άνθρωποι καταπιεσμένοι, άνθρωποι ανελεύθεροι, άνθρωποι που θα κάνουν τα πάντα να επιβιώσουν, κάποιες φορές εις βάρος άλλων, άνθρωποι που δεν εμπιστεύονται. Θέλουμε να ελπίζουμε πως υπάρχει φως, ότι υπάρχει αλληλεγγύη και τρυφερότητα σε αυτόν τον κόσμο. Αλλά για να υπάρξει αυτό οφείλουμε να δούμε και το σκοτάδι που υπάρχει μέσα μας.
Τι θα θέλατε να πείτε για τη συνεργασία σας με το θέατρο «Επί Κολωνώ» και τους ανθρώπους του;
Το θέατρο «Επί Κολωνώ» μέσω του Off Off Festival δίνει ένα καλό βήμα σε νέες ομάδες να εκφραστούν μέσω των παραστάσεών τους και συμβάλλει σημαντικά στην προώθησή τους. Αυτό είναι μια σημαντική στήριξη καθώς στην εποχή μας και με τον τρόπο που αντιμετωπίζεται το θέατρο στην Ελλάδα οι νέες ομάδες αγωνίζονται διαρκώς για να πραγματώσουν την ύπαρξή τους μέσα σε ένα πολύ αφιλόξενο περιβάλλον.
Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν καλλιτέχνη που ξεκινά τώρα το θέατρο;
Βλέποντας πώς έχει διαμορφωθεί και πώς αντιμετωπίζεται το θέατρο στην Ελλάδα, θα μπορούσαμε κάλλιστα να τον συμβουλέψουμε να ξανασκεφτεί αν θέλει όντως να ασχοληθεί μ’ αυτόν τον χώρο, όμως δεν θα το κάνουμε. Όταν σου ξυπνάει η λαχτάρα και η επιθυμία να καταπιαστείς με το θέατρο είναι δύσκολο να μπορέσεις να κάνεις πίσω. Αυτό που μπορούμε λοιπόν να πούμε με σιγουριά είναι ότι όποιος ξεκινάει τώρα το θέατρο θα πρέπει να είναι έτοιμος να δει τη δουλειά μας με έναν αρκετά σκληρό τρόπο και πολλές φόρες απογοητευτικό. Δεν του δίνεται η επιλογή να μην το κάνει άλλωστε. Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα το θέατρο αντιμετωπίζεται ως χόμπι, η διάλυση αυτής της πεποίθησης είναι ένας συνεχής αγώνας. Ένας αδιάκοπος αγώνας για να αποδείξεις ότι όχι μόνο εσύ αλλά και η ίδια η δουλειά αξίζει. Αξίζει να έχει μισθό, αξίζει να έχει αναγνωρισμένα πτυχία, αξίζει να έχει πληρωμένες πρόβες. Πρέπει συνέχεια να αποδεικνύεις ότι αξίζει η επιλογή σου και εσύ ο ίδιος. Είναι σίγουρα κουραστικό γιατί μέσα από όλον αυτόν τον αγώνα προσπαθείς να παλέψεις και εσύ ο ίδιος με τις ανασφάλειές σου και με τις συνεχείς απογοητεύσεις που σε κάνουν να αναρωτιέσαι “γιατί κάνω τελικά αυτή τη δουλειά;”. Και μέσα σε όλο αυτό το ανεβοκατέβασμα έρχονται δουλειές και ομάδες που σε κάνουν να λες “Να γιατί”. Έρχονται αγώνες που δικαιώνονται και σε κάνουν να λες “ανήκω εδώ”. Αυτό θα συμβουλεύαμε έναν νέο καλλιτέχνη, να ψάχνει αυτό το αίσθημα χαράς και ικανοποίησης που νιώθεις μέσα στη δουλειά, τη σκέψη “αυτήν την παράσταση πρέπει να τη δει ο κόσμος”, το ειλικρινές μπράβο που λες σε σένα και στους συναδέρφους σου, τα ατομικά και συλλογικά “όχι” που είναι ανάγκη πια να ειπωθούν. Δεν είναι σίγουρα εύκολο να τα βρεις όλα αυτά αλλά ελπίζουμε πως μπορείς να τα χτίσεις σιγά σιγά.
Θα θέλατε να δώσετε ένα μήνυμα στους θεατρόφιλους αναγνώστες του www.catisart.gr;
Περισσότερο θα θέλαμε να μοιραστούμε την -ελπίζω κοινώς αποδεκτή- πεποίθηση ότι η τέχνη και η κοινωνία είναι συγκοινωνούντα δοχεία και η μία γεννάει αυτό που κυοφορεί η άλλη. Για αυτό θα θέλαμε να καλέσουμε τον κόσμο να έρθει να δει την παράσταση και να στοχαστεί μαζί μας πάνω στα ζητήματα που προσπαθούμε να φέρουμε επί σκηνής.
Ποια θα είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας βήματα;
Αυτή τη στιγμή επικεντρωνόμαστε στην παράσταση. Ο στόχος είναι, αφού πλέον θα έχει πάρει μορφή, να μπορέσει να συνεχίσει και του χρόνου με περισσότερες παραστάσεις. Αφού συμβεί αυτό θα αποφασίσουμε μαζί για την επόμενη θεματική που θέλουμε να καταπιαστούμε και ποια θα είναι η επόμενη δουλειά μας. Μέσα από τη διαδικασία ωριμάζουμε όλοι μαζί και σαν ομάδα αλλά και ο καθένας προσωπικά σαν καλλιτέχνες αλλά και σαν άνθρωποι, και για εμάς αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Πηγή: Ειρήνη Αϊβαλιώτου, catisart, 17/06/2024
