Είδαμε την παράσταση «Ο γάμος» του Μάριου Ποντίκα στο Θέατρο Επί Κολωνώ
Πώς αλήθεια μπορεί να νιώσει κανείς όταν αντικρίζει επί σκηνής ένα έργο που αν και έχει γραφτεί το 1980 φέρνει στον νου του σκηνές της σύγχρονης πραγματικότητας; Ερωτήματα που αφορούν την ηθική ευθύνη του κάθε ανθρώπου απέναντι στην ίδια του την ύπαρξη.
Η Ελένη Σκότη σκηνοθετεί μια παράσταση που γίνεται καθρέπτης του εαυτού μας ως θύτης και θύμα μαζί. Σε λιτό σκηνικό και με σκηνοθετική καθαρότητα τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια μας και μας έδειξε κατάμουτρα τη σκληρή πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από την ωραιοποιημένη βιτρίνα της ελληνικής οικογένειας. Χωρίς να παρασυρθεί σε μια στατική αφηγηματική απόδοση του έργου, παρουσιάζει τον έντονα σκληρό λόγο του Μάριου Πόντικα έτσι όπως είναι χωρίς καμία σμίλευση της αιχμηρότητάς του. Εξαιρετικό το σκηνοθετικό εύρημα της προβολής κινηματογραφικών σκηνών που λειτουργούν στην πρόσληψη του βιώματος της ψυχής του κοριτσιού. Επίσης, υπέροχη η σύλληψη της παγωμένης κινηματογραφικής κίνησης στην κίνηση των ηθοποιών. Εκείνο το πάγωμα των σωμάτων αποτύπωνε ακριβώς το ίδιο μούδιασμα που νιώσαμε καθώς ανακαλύπταμε ένα κομμάτι της δικής μας οικογενειακής ιστορίας.
Ο φωτισμός του Αντώνη Παναγιωτόπουλου συνέβαλε καθοριστικά στην ανάδειξη των επιμέρους σκηνών προσδίδοντάς τους αυτοτέλεια. Τα κοστούμια της Μαρίας Αναματερού απόλυτα ταιριαστά μάς μετέφεραν πίσω στη δεκαετία του 1980.
Ο Ηλίας Βαλάσης εξαιρετικά εύστοχος έφερε μπροστά μας έναν αμείλικτο χαρακτήρα για τον οποίο νιώσαμε μίσος και οίκτο. Η Μαρία Κατσένου υπηρέτησε μοναδικά τον ρόλο της μητέρας ακροβατώντας ανάμεσα στον θύτη και στο θύμα. Η Αθανασία Κουρκάκη είχε μια δυνατή παρουσία στη σκηνή που έδενε αρμονικά με την υπόλοιπη ομάδα. Εξαιρετική επιλογή να ανατεθούν τέσσερεις ρόλοι στον ίδιο ηθοποιό και ο Στέλιος Δημόπουλος δικαίωσε με τις ερμηνείες του τη σκηνοθετική αυτή απόφαση. Μεταμορφώνεται στον κάθε ρόλο δίνοντας μέσα από την προσωπική του προσέγγιση το νήμα που ενώνει τους χαρακτήρες ως προς τα φυλετικά και κοινωνικά τους στερεότυπα. Άφησα για το τέλος την Ελωρίδα Αλπανίδου που κρατά τον ιδιαίτερο ρόλο του θύματος καθηλωμένου σε όλη τη διάρκεια του έργου σε μία αναπηρική καρέκλα. Χωρίς να πει μια λέξη, χωρίς να ακουστεί η λαλιά του πόνης της ψυχής της, νιώσαμε όλο το τραυματισμένο «είναι» της ηρωίδας μέσα από τη δυνατή έκφραση των ματιών της και την παλμική σύσπαση του κορμιού της. Ερμηνεία που μας καθήλωσε και έφτανες στο σημείο να μην αντέχεις να την κοιτάς.
Μια άρτια παράσταση απ’ όλες τις πλευρές, που το κοινό μας ξεχώρισε και βράβευσε, συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά. Αποτελεί μία από τις κορυφαίες παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσετε.
Πηγή: Έλενα Γαζγαλή, all4fun, 05/11/2023